Κάθε πέρσι και καλύτερα όσον αφορά τις τιμές στο σούπερ μάρκετ. Τα καύσιμα έχουν πιάσει ταβάνι και οι λογαριασμοί της ΔΕΗ αυξάνουν εκθετικά. Εμείς από την άλλη δεν πετάμε στα σύννεφα: γινόμαστε σαρδέλες στο αστικό, κλείνουμε φώτα στο σπίτι και τρώμε μακαρόνια. Η ποιότητα των ζωών μας προκύπτει από το μέτρημα μιας ζυγαριάς που όλο γέρνει εναντίον μας. Όσο τα προϊόντα ακριβαίνουν από τη μία τόσο φθηναίνει η ποιότητα των ζωών μας. Αν το πάμε αντίστροφα λοιπόν, θα αντιληφθούμε πως η ακρίβεια δεν υπάρχει από μόνη της, ως ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά αναδύεται κάθε φορά ως το αποτέλεσμα όλων αυτών των απανωτών κρίσεων, στις καλούμαστε να βάλουμε πλάτες για να τις ξεπεράσουμε με ότι καβάτζες έχουμε καταφέρει ή μη να δημιουργήσουμε τον προηγούμενο χρόνο. Η ακρίβεια, λοιπόν, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει για να διασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών και σε αυτή την κρίση.
Δεν αντέχουμε άλλο, λοιπόν, να προσπαθούμε να επιβιώσουμε στη μιζέρια. Είμαστε φοιτητές που ζούμε συνεχώς με το άγχος αν θα μπορέσουμε να πληρώσουμε το νοίκι, αν θα μετακομίσουμε ξανά σε άλλη πόλη ή αν θα επιστρέψουμε στους γονείς μας. Εργάτριες, που δεν αντέχουμε άλλο να πατιόμαστε στη δουλειά και να μην ξέρουμε αν θα ζεσταθούμε το χειμώνα, αν θα βγάλουμε το μήνα ή αν θα μπορέσουμε να γεμίσουμε το καλάθι και αυτή την εβδομάδα. Άνεργα, που τα ψυχολογικά μας και το άγχος μας έχουν φτάσει στο κόκκινο για το αν θα βρούμε δουλειά ή θα πρέπει να φύγουμε πάλι σεζόν.
Τα αφεντικά, τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση προσπαθούν να μας πείσουν ότι η ακριβεία είναι κάτι εξωτερικό από την ελληνική οικονομία και ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά απέναντι στο αόρατο χέρι της αγοράς. Όμως, η ακρίβεια δεν είναι ζήτημα ρύθμισης, αλλά αποτελεί βασική προϋπόθεση για να συνεχίζει να αναπαράγεται το κεφάλαιο. Σε αυτό τον κόσμο, η αξία των εμπορευμάτων έχει μεγαλύτερη σημασία από τις ζωές των ανθρώπων. Αυτή τη λογική την βιώνουμε καθημερινά στην εργασία μας: στα καταστήματα λιανικής, στα κάτεργα του επισιτισμού-τουρισμού, στους κόμβους των μεγάλων εφοδιαστικών αλυσίδων, στα ερευνητικά ινστιτούτα και σε κάθε λογής χώρο εργασίας. Πρώτα απ’ όλα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι των σούπερ μάρκετ βλέπουνε καθημερινά να αυξάνονται οι τιμές των εμπορευμάτων και αντίστοιχα τα κέρδη των αφεντικών τους, ενώ εκείνοι δουλεύουνε εντατικοποιημένα με χαμηλούς μισθούς, αποκλεισμένοι από τα αγαθά που διαχειρίζονται καθημερινά. Από τη μία πλευρά, όλος αυτός ο πλούτος εμπορευμάτων περνάει μέσα από τα χέρια μας: σωροί από μη προσβάσιμα προϊόντα, τεράστιοι τζίροι εταιρειών που χτίστηκαν στις πλάτες μας, επιστημονική έρευνα και τεχνολογικά επιτεύγματα που δεν ικανοποιούν τις ανάγκες μας. Από την άλλη, εμείς θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα 50 προϊόντα του καλαθιού, να χορταίνουμε με μακαρόνια, τόστ και χαρτί κουζίνας, να εξοργιζόμαστε με τις πενιχρές αυξήσεις του ΚΕΑ, με τα κάθε λογής pass και ο μισθός μας θα πρέπει να αγκομαχά εδώ και χρόνια να ξεπεράσει το βασικό.
Πάνω στην εξαθλίωσή μας στηρίζεται η πολυπόθητη ανάπτυξη της οικονομίας, δηλαδή τα κέρδη των αφεντικών. Όσο εμείς τρέχουμε να επιβιώσουμε και σκοτωνόμαστε (κυριολεκτικά) στη δουλειά, τόσο μία σειρά επιχειρήσεων αυξάνουν τον κύκλο εργασιών τους και μεγενθύνουν τα κέρδη τους. Όσο εκτοπιζόμαστε απο τις πόλεις μας, τόσο ο τουριστικός τομέας ισοπεδώνει τις γειτονιές με μαγαζιά και AirBnb να ξεφυτρώνουν για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις για μια τουριστικοποιημένη κατανάλωση της πόλης. Όσο ο μισθός μας δεν φτάνει ούτε για τα βασικά, το κράτος πολλαπλασίαζει τα ταμιακά του διαθέσιμα μέσα από τον υψηλό, από τα χρόνια των μνημονίων, ΦΠΑ. Η λιτότητα έχει τελειώσει, εδώ και κάποια χρόνια, για το κεφάλαιο, αλλά έχει ενταθεί ακόμα περισσότερο για όλες εμάς, Όσο δεν διαταράσσεται η κανονικότητα της εκμετάλλευσής μας, δε θα ενδιαφερθεί κανένας τους για το αν μας φτάνει ο μισθός μας ή για το αν ικανοποιούνται οι επιθυμίες μας.
Το λέμε ξεκάθαρα, δεν την βγάζουμε. Η επισφάλεια έχει κυριεύσει τις ζωές μας. Είμαστε άνεργα, εργάτριες, φοιτητές που δεν θέλουμε άλλο να ζούμε με τόσο χαμηλές προσδοκίες για το μέλλον. Ο πήχης έχει φτάσει στον πάτο και δεν αντέχουμε άλλο να ζούμε με τα βασικά. Δεν περιμένουμε κάποια διέξοδο από αυτό το δυστοπικό παρόν ούτε από το κράτος, ούτε από τους διάφορους πωλητές της ελπίδας. Γνωρίζουμε στο πετσί μας ότι οι κρίσεις δεν θα σταματήσουν. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ο ατομικός δρόμος έχει δείξει τα όριά του σε οικονομικό και ψυχολογικό επίπεδο. Για να μπορέσουμε να παρούμε, έστω και λίγο, πίσω από τον πλούτο που παράγουμε θα πρέπει να αγωνιστούμε συλλογικά. Γι’ αυτό και συναντηθήκαμε, για να μιλήσουμε για τα αδιέξοδα που βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, για να δημιουργήσουμε δομές αλληλοβοήθειας στη γειτονιά μας, για να διεκδικήσουμε μείωση στις τιμές στα σούπερ μάρκετ. Χτίζουμε κοινότητες αγώνα στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια και στο δημόσιο χώρο για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.
Κίνηση Ενάντια στην Ακρίβεια
