Όταν ο Λώρενς των Αράβων, παρέδιδε τους Άραβες, στη Βρετανική Αυτοκρατορία.
Το 1917 στις 2 του Νοέμβρη, ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ υπογράφει μια διακήρυξη, σαν ανοικτή επιστολή προς τον Λόρδο Λάιονελ Ουόλτερ Ρόθτσιλντ, εκπρόσωπο της βρετανικής πτέρυγας του σιωνιστικού κινήματος. Η επιστολή-διακήρυξη δημοσιεύεται στους Τάιμς στις 9 του Νοέμβρη, στο ένθετο με τίτλο: Παλαιστίνη για τους Εβραίους. Και δηλώνει πως: «Η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας, είναι ευνοϊκά διακείμενη στην ίδρυση στην Παλαιστίνη, μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό και θα καταβάλει κάθε προσπάθεια, προκειμένου να διευκολύνει την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού, νοουμένου ότι τίποτα δεν θα γίνει που να μπορεί να πλήξει, τα πολιτικά και θρησκευτικά δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων στην Παλαιστίνη, ή τα δικαιώματα και το πολιτικό καθεστώς που απολαμβάνουν οι Εβραίοι, στις υπόλοιπες χώρες».
Η διακήρυξη του Μπάλφουρ έδειξε τον δρόμο τον δρόμο για την επίλυση του προβλήματος των Εβραίων στην, πάντα θα το λέω, ανθρωπιστική, δημοκρατική και ενοχικά αγαπησιάρικη Δύση… Παρουσιαζόταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μαζέψουν όλους τους Εβραίους μαζί σε μια χώρα που θα είναι σαν γκέτο, χωρίς να είναι γκέτο. Κι όχι μόνο αυτό αλλά όπως λέει ο Ένζο Τραβερσό σε συνέντευξή του στο Mediapart, ο Εβραίος όπως τον γνώριζαν μέχρι εκείνη την στιγμή, ως κοσμοπολίτη, διασπορικό και οικουμενικό, σιγά σιγά θα μεταλλασσόταν σε ένα ακραία στενόμυαλο, ξενοφοβικό και ρατσιστή εθνικιστή, που θα έβαζε σαν στόχο επιβίωσης του, την εξάλειψη των ντόπιων… Ινδιάνων.
Στο χάρτη φαίνεται η εξέλιξη του κράτους του Ισραήλ από το 1946. Ο Moshe Dayan, αρχηγός του επιτελείου των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων και υπουργός Άμυνας κατά την διάρκεια του πολέμου το 1967, δήλωνε στις 4 Απρίλη 1949, στην εφημερίδα Ha’aretz: «Τα εβραϊκά χωριά χτίστηκαν στη θέση των αραβικών. Δεν ξέρετε τα ονόματα αυτών των χωριών και δεν σας κατηγορώ, γιατί τα βιβλία γεωγραφίας δεν υπάρχουν πιά. Όχι μόνο τα βιβλία δεν υπάρχουν πιά, αλλά ούτε και τα αραβικά χωριά… Το Nahlal προέκυψε στη θέση του Mahlul, το κιμπούτς Gvat στη θέση του Jibta, το κιμπούτς Sarid στη θέση του Tel al–Shuman. Δεν υπάρχει ούτε ένα μέρος σε αυτή τη χώρα που να μην είχε αραβικό πληθυσμό.
Στο παραπάνω χάρτη περιγράφεται η πληθυσμιακή σύνθεση της Παλαιστίνης την περίοδο της διακήρυξης Μπάλφουρ. Είναι προφανής η δήλωση του Moshe Dayan. Αν το δούμε και αριθμητικά, ο εβραϊκός πληθυσμός αρχίζει να αυξάνεται από 83790 (12,9%) το 1922, σε 174606 (18,1%) και καταλήγει το 1941, σε 474102 (31,2%) που αναλογεί σε πληθυσμό, κοντά στο ενάμισι εκατομμύριο. Κι αν ο εβραϊκός πληθυσμός πενταπλασιάστηκε σε δεκαεννιά χρόνια, η γη που κατείχε το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο, εννεαπλασιάστηκε.
Και εγένετο Σιωνισμός.
Ας πάμε είκοσι χρόνια πίσω.
Το 1897 ο Θεόδωρος Χερτσλ, τέλη του Αυγούστου διοργάνωσε το Α’ Σιωνιστικό Συνέδριο.
Το «Πρόγραμμα της Βασιλείας» όπως ονοματίστηκαν τα πρακτικά του συνεδρίου, αποτέλεσαν το μανιφέστο της Παγκόσμιας Σιωνιστικής Οργάνωσης. Σ’ αυτό τέθηκε σαν κυρίαρχος στόχος «η εγκαθίδρυση ενός κράτους που θα αποτελέσει το σπίτι των Εβραίων και θα διασφαλίζεται υπό καθεστώς Δικαίου».
Ο Θεόδωρος Χερστλ, στο κέντρο και δεξια, κάθεται με βιεννέζους σιωνιστές στο Café Louvre το 1896. Στην αρχή ήταν οι περισσότεροι σοσιαλιστές, τρομάρα τους… Imagno/Getty Images
Σαν πρώτο βήμα έβλεπε την προώθηση του εποικισμού της Παλαιστίνης με κάθε μέσον, από Εβραίους αγρότες, τεχνίτες και βιοτέχνες. Ο καθένας απ’ αυτούς έπρεπε να αποκτήσει εθνική εβραϊκή συνείδηση. Για να το πετύχουν χρειαζόντουσαν τρία πράγματα. Πρώτον συναίνεση από τις ξένες κυβερνήσεις, κυρίως από τις μεγάλες δυνάμεις -Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία- που έλεγχαν την περιοχή. Το δεύτερο που χρειαζόταν ήταν μπόλικο χρήμα για να αγοράσουν γη. Έτσι ίδρυσαν την Εβραϊκή Αποικιακή Τράπεζα και το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο με βασικούς χρηματοδότες ισχυρούς τραπεζίτες, όπως ο Γερμανοεβραίος Μορίς ντε Χιρς, ο Αγγλοεβραίος Μωυσής Μοντεφιόρε, ο Γαλλοεβραίος Έντμοντ Τζέιμς ντε Ρότσιλντ κ.α. Μέχρι το 1941 το Εβραϊκό Εθνικό Ταμείο είχε μετατραπεί στον μεγαλύτερο ιδιοκτήτη γης στην Παλαιστίνη.
Ήδη το σύνθημα που επικρατούσε ήταν «Μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη».
Και τρίτο μια νέα γλώσσα, ενιαία για όλους, ώστε να ξεχάσουν…
Εκεί ήταν που άρχισε το μεγάλο πρόβλημα, γιατί η Παλαιστίνη ήταν μια γη γεμάτη με έναν αυτόχθονα πληθυσμό, όπως φαίνεται στον παραπάνω χάρτη. Μάλιστα παραείχε πληθυσμό.
Η απάντηση έρχεται από τα ημερολόγια που κρατούσε ο Θεόδωρος Χερτσλ, στα οποία έγραφε ήδη από το 1895: «Θα επιχειρήσουμε να εκδιώξουμε τον φτωχό πληθυσμό πέρα από τα σύνορα χωρίς να γίνουμε αντιληπτοί – η διαδικασία των απαλλοτριώσεων και απομάκρυνσης των φτωχών πρέπει να γίνει διακριτικά και προσεκτικά»4.
Αυτό οδήγησε τους Εβραίους άποικους-σιωνιστές σε άρνηση συνεργασίας με Παλαιστίνιους εργαζομένους, επιβάλλοντας έναν λίγο πολύ φυλετικό διαχωρισμό.
Μόνο Εβραίοι εργάζονται σε εβραϊκά αγροκτήματα-κιμπούτς και κοινότητες.
Αυτή ήταν η πρώτη πράξη του έργου: «Μια γη χωρίς λαό για έναν λαό χωρίς γη»
Αμέσως δημιουργούμε μια παρακρατική οργάνωση ομπρέλα. Το 1921 δημιουργείτε η Σιωνιστική Εκτελεστική Επιτροπή, η οποία το 1929 μετονομάζεται σε Εβραϊκή Υπηρεσία για την Παλαιστίνη και αναλαμβάνει, να λειτουργεί σαν υποτυπώδης κυβέρνηση των εποίκων, η οποία με την σειρά της συνεργάζεται στενά, με την Βρετανική κατοχή. Συνάμα, μέσω του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου αγοράζουμε συστηματικά τη γη, από τους τσιφλικάδες ιδιοκτήτες. Κατόπιν οδηγούμε στην εξαθλίωση τον αυτόχθονα πληθυσμό, αρνούμενοι σ’ αυτούς την εργασία. Οδηγώντας τους αυτόχθονες Παλαιστίνιους στην απελπισία, τους σπρώχνεις να επαναστατήσουν εναντίον της Βρετανικής κατοχής. Τότε γινόμαστε αναγκαίοι στους Βρετανούς κατακτητές με τους οποίους συνεργαζόμαστε από την αρχή. Πολλοί ήταν οι έποικοι που κατατάχθηκαν και εκπαιδεύτηκαν, στον Βρετανικό στρατό, σαν αστυνομία των εβραϊκών οικισμών. Αργότερα θα αποτελούσαν τον κύριο κορμό της παραστρατιωτικής οργάνωσης Χαγκανά, η οποία θα γινόταν ο στρατός του Ισραήλ.
Οδομαχίες με τους Βρετανούς στην πόλη Τζάφα το 1936, στην αρχή της Αραβικής Εξέγερσης. Οι μόνοι Εβραίοι που στάθηκαν δίπλα στους Άραβες-Παλαιστίνιους ήταν οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί, κάτι που συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας. Οι φωτογραφίες προέρχονται από το katiousa.gr
Το 1936 οι Παλαιστίνιοι έχοντας δει όλες οι υποσχέσεις των Βρετανών πήγαν άκλαυτες, αποφάσισαν να αντιδράσουν. Όλα ξεκίνησαν από την δολοφονία δύο Εβραίων εποίκων που απαντήθηκε με δυο δολοφονίες Παλαιστινίων σαν αντίποινα. Κατόπιν ξεκίνησε ένα κύμα αυξημένης βίας, η οποία με την σειρά της πυροδότησε μια εξέγερση που κράτησε τρία χρόνια. Στις 19 του Απρίλη, προκηρύχθηκε από την Αραβική Ανώτατη Επιτροπή, γενική απεργία στη Ναμπλούς η οποία γρήγορα επεκτάθηκε σε όλη την Παλαιστίνη. Το κύριο αίτημα της απεργίας ήταν να δοθεί η δυνατότητα σχηματισμού εθνικής κυβέρνησης όλων των Παλαιστινίων. Ταυτόχρονα ξεκίνησαν οι επιθέσεις σε Βρετανούς στρατιώτες, αστυνομικά τμήματα, εβραϊκά κιμπούτς, δολιοφθορές στο σιδηροδρομικό δίκτυο και σε αγωγούς πετρελαίου. Τότε οι βρετανοί μετέφεραν στην περιοχή 20000 στρατιώτες, ήθελαν να συντρίψουν την εξέγερση. Συνάμα επειδή τρόμαξαν, τον Ιούλιο ανακοίνωσαν πως μειώνουν την εβραϊκή μετανάστευση στην αποικία και την σύσταση μιας βασιλικής επιτροπής που θα διερευνήσει τα αίτια των ταραχών (Επιτροπή Πηλ). Στα μέσα του Μάη η εξέγερση είχε μετατοπιστεί από τα αστικά κέντρα στην ύπαιθρο όπου εξελίχθηκε σε ανταρτοπόλεμο. Οι καταστροφές που προκλήθηκαν ήταν μεγάλες και μεγάλα κομμάτια της υπαίθρου αποκόπηκαν από τα αστικά κέντρα.
Μέχρι τον Σεπτέμβρη, στις 7 όπου οι Βρετανοί αποφασίζουν να επιβάλουν στρατιωτικό νόμο.
Στις 11 του Οκτώβρη η γενική απεργία ανακαλείται. Πολλοί μιλούν για την Βρετανική αντεπίθεση, αλλά ο κυριότερος λόγος ήταν οι σοδιά των εσπεριδοειδών που είχαν ωριμάσει. Οι τιμές διεθνώς ήταν στα ύψη λόγω του ισπανικού εμφύλιου. Ήταν μια απόφαση των μεγαλοτσιφλικάδων που ήθελαν να μαζέψουν τις σοδειές, χώρια που πέντε μήνες χωρίς δουλειά πολλοί ήταν οι εργάτες που έτρεξαν να δουλέψουν. Μάλιστα για να επιτευχθεί αυτό, ο Μουφτής Αμίν αλ-Χουσαϊνί κάλεσε μυστικά τους ηγέτες των γύρω αραβικών κρατών, όλοι τοποθετημένοι και πελάτες της Μ. Βρετανίας, να παρέμβουν και να ζητήσουν τον τερματισμό της απεργίας. Αυτό δημιούργησε ένα επικίνδυνο προηγούμενο, μιας και επέτρεπε στους ηγέτες των αραβικών κρατών να ελέγχουν το παλαιστινιακό κίνημα, με άσχημα πάντα αποτελέσματα. Μέχρι το 1937 το Ιούλιο επικράτησε μια ανήσυχη ηρεμία και τότε έσκασε η έκθεση της επιτροπής Πιλ. Η έκθεση προκάλεσε τρόμο στους Παλαιστίνιους γιατί έδινε, με το έτσι θέλω, το 20% της παλαιστινιακής γης στην Σιωνιστική Εκτελεστική Επιτροπή για να δημιουργήσει ένα εβραϊκό κράτος. Ήταν γη, εν μέρει αγορασμένη από τους Σιωνιστές και ήταν το πιο έφορο τμήμα της περιοχής. Το υπόλοιπο 80% θα γινόταν μέρος της Υπεριορδανίας. Οι Βρετανοί θα κρατούσαν υπό τον έλεγχό τους της Ιερουσαλήμ και την Βηθλεέμ. Ταυτόχρονα προέβλεπε στον εκτοπισμό 225000 Παλαιστινίων από τις… «εβραϊκές» περιοχές… αλλά και την επιστροφή 1250 Εβραίων από την δυτική όχθη. Ο συνολικός πληθυσμός των Παλαιστινίων εκείνη την εποχή ήταν 1070000 άνθρωποι, απογραφή του 1939.
Κάτι που αποδέχτηκαν οι Σιωνιστές υπό τον Μπεν Γκουριόν, αρχηγού του Μαπάι-Εργατικό Κόμματος και πρώτου πρωθυπουργού του Ισραήλ. Δηλώνοντας επί λέξης «Είμαι υπέρ της υποχρεωτικής μεταφοράς, δεν βλέπω τίποτα ανήθικο σε αυτό».
Οι δύο όψεις του Σιωνισμού. Από αριστερά, ο Μπεν Γκουριόν πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ. Σοσιαλιστής στην ιδεολογία, διέφερε σαν την μέρα με την νύχτα, από τον Βλαντιμίρ Ζεεβ Γιαμποτίνσκι στα δεξιά, ηγέτη των Ρεφορμιστών Σιωνιστών. Το Ζεεβ ήταν το παρατσούκλι του και σήμαινε λύκος. Παρότι διαφωνούσαν στα πάντα, συμφωνούσαν μόνο σε ένα πράγμα. Εκτοπισμό, έλεγε ο ένας. Εξάλειψη έλεγε ο άλλος, των Παλαιστινίων. Ο γραμματέας του Γιαμποτίνσκι, Νετανιάου πατήρ, τους αποκαλούσε Ινδιάνους. Και οι δύο είχαν ένα κοινό, πέρα από το ότι ήταν ρατσιστές, περιφρονούσαν τα θύματα του Ολοκαυτώματος και θεωρούσαν τους επιζώντες ανθρώπινα ερείπια.
Ήδη από το 1925 μια φράξια των Σιωνιστών δημιουργεί το Ρεβιζιονιστικό (Αναθεωρητικό Κίνημα) με αρχηγό τον Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι. Αυτοί είναι οι προπάτορες του σημερινού Λικούντ, ο πατέρας του Νετανιαου ήταν γραμματέας του Γιαμποτίνσκι. Αυτοί εξ αρχής θέλουν να αναθεωρήσουν τους όρους της Βρετανικής εντολής-κατοχής. Τα θέλουν όλα δικά τους. Κοινώς θέλουν μέχρι και την Υπεριορδανία, εκτός από την δυτικοί όχθη. Αυτό τους κάνει να μην κρύβονται πίσω από τα λόγια, σε σχέση με τους δήθεν προοδευτικούς Εργατικούς Σιωνιστές, που με τον τρόπο τους δικαιολογούσαν και τον δικό τους βίαιο εκτοπισμό από τους ναζί.
Ο Γιαμποτίνσκι είναι ξεκάθαρος στη θέση για τους Παλαιστίνιους: «Ο ίδιος ο εποικισμός έχει τη δική του εξήγηση, αναπόσπαστη και αναπόφευκτη και κατανοητή από κάθε Εβραίο και Άραβα που έχει σώας τας φρένας. Ο αποικισμός μπορεί να έχει μόνο έναν στόχο. Για τους Παλαιστίνιους Άραβες αυτός ο στόχος είναι απαράδεκτος. Αυτό είναι στη φύση των πραγμάτων… Ο σιωνιστικός εποικισμός, ακόμα και ο πιο περιορισμένος, πρέπει είτε να τερματιστεί είτε να πραγματοποιηθεί σε πείσμα της θέλησης του ντόπιου πληθυσμού. Αυτός ο εποικισμός μπορεί επομένως, να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί μόνο υπό την προστασία μιας δύναμης ανεξάρτητης από τον ντόπιο πληθυσμό – ενός σιδερένιου τείχους το οποίο ο ντόπιος πληθυσμός δεν μπορεί να διαπεράσει.»
Προγενέστερα το 19236 ο ίδιος έγραφε: «Δεν μπορεί να υπάρξει οικειοθελής συμφωνία ανάμεσα σε εμάς και τους Παλαιστίνιους Άραβες. Ούτε τώρα ούτε και στο μέλλον (…) Οι ιθαγενείς πληθυσμοί (…) πάντοτε αντιστέκονται στους εποικιστές». Χρησιμοποιώντας σαν ιστορικά παραδείγματα τους εποικισμούς της Κεντρικής και Βόρειας Αμερικής για να δώσει έμφαση στα λόγια του συνέχισε: «Το να φαντάζεται κανείς, όπως κάνουν οι αραβόφιλοι ανάμεσά μας, πως οι Παλαιστίνιοι Άραβες θα συναινέσουν οικειοθελώς στην υλοποίηση των στόχων του Σιωνισμού, με αντάλλαγμα τις ηθικές και τεχνικές ευκολίες που φέρνει μαζί του ο Εβραίος έποικος, είναι παιδαριώδες και στο βάθος, κάπως περιφρονητικό για τον αραβικό λαό (…) πως θα ήταν πρόθυμοι να παραδώσουν την πατρίδα τους έναντι ενός καλού σιδηροδρομικού συστήματος (…) Δεν υπάρχει βάση για μια τέτοια άποψη. Μπορεί κάποιοι Άραβες να είναι δεκτικοί σε δωροδοκίες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης συνολικά θα ξεπουλούσε αυτόν τον ένθερμο πατριωτισμό που διαφυλάσσει με τόσο ζήλο (…) Κάθε ιθαγενής πληθυσμός στον κόσμο αντιστέκεται στους αποικιοκράτες όσο υπάρχει ακόμα η ελπίδα να μην μετατραπεί σε αποικία» Και σαν κατακλείδα έκλεινε πως «Ο σιωνισμός είναι μια εποικιστική επιχείρηση και επομένως βασίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην ένοπλή δύναμη. Είναι σημαντικό να χτίζεις, είναι σημαντικό να μιλάς εβραϊκά, αλλά, δυστυχώς, είναι ακόμα πιο σημαντικό να μάθεις να πυροβολείς».
Έτσι οι Σιωνιστές αποδέχτηκαν τις προτάσεις της επιτροπής Πηλ… ως βάση διαπραγμάτευσης, σαν να αφορούσε μια δικιά τους πατρίδα. Από την αρχή άλλωστε αντιμετωπίστηκαν από τους Βρετανούς σαν μια κυβέρνηση σε αναμονή. Μόνο που υπήρχε μια μικρή λεπτομέρεια.
Η πατρίδα τους, ανήκε στους Παλαιστίνιους που την κατοικούσαν τα τελευταία 2500 χρόνια. Όλα τα ονόματα των τόπων ήταν αραβικά. Σήμερα έχουν αντικατασταθεί με τα νέα Εβραϊκά, τα παλιά υπάρχουν μόνο στις καρδιές των Παλαιστινίων απογόνων των πρώτων προσφύγων. Τα εγγόνια και δισέγγονα πολλών, ζούνε σήμερα στην Λωρίδα της Γάζας
Όπως λοιπόν καταλαβαίνει ο καθένας μας, οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν άλλον δρόμο από αυτόν της διαρκούς εξέγερσης, εναντίον των Βρετανών αλλά και των εποίκων συνεργατών τους. Πρώτα η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή απέρριψε το σχέδιο Πηλ δηλώνοντας το αυτονόητο, πως οι Βρετανοί δεν είχαν κανένα δικαίωμα να παραχωρήσουν παλαιστινιακό έδαφος σε ξένους εποίκους. Αμέσως οι Βρετανοί ανταπάντησαν, κηρύσσοντας την επιτροπή παράνομη. Τα περισσότερα μέλη της διέφυγαν στο εξωτερικό. Μαζί τους διέφυγε και ο μεγάλος μουφτής Χατζί Αμίν αλ-Χουσαϊνι ο οποίος κατέληξε στην ναζιστική Γερμανία. Αυτοί με την σειρά τους, εργαλειοποίησαν τον αντισιωνισμό του, μετατρέποντάς τον σε αντισημιτισμό. Κάτι που εκμεταλλεύτηκαν μέχρι και σήμερα οι Σιωνιστές, κάνοντας γαργάρα ότι την ίδια περίοδο, είχαν συνάψει τη συμφωνία της Χααβάρα με την ναζιστική Γερμανία, για την επαναπροώθηση των περιουσιών των Εβραίων που θα μετανάστευαν στην Παλαιστίνη. Η σχέση των θυμάτων με τον θύτη τους είναι πολύ βαθύτερη, αλλά δεν είναι της ώρας.
Ο δεύτερος γύρος ξεκίνησε αμέσως μετά την απόρριψη του σχεδίου Πηλ και κορυφώθηκε το φθινόπωρο του 1938. Τότε 7500 αντάρτες χωρικοί, πολεμούν στην ύπαιθρο εναντίων των Βρετανών και των εποίκων για την ανεξαρτησία, συνάμα έχουν μέτωπο απέναντι στους πλούσιους Παλαιστίνιους γαιοκτήμονες, από τους οποίους ζητούν την άμεση διαγραφή αυτών που τους χρωστούσαν. Υπήρχε άλλωστε και κάτι που δεν ξεχνούσαν, πολλά από τα εδάφη των εποίκων είχαν αγοραστεί από τους ίδιους παρανόμως.
Οι πρώτοι διδάξαντες στη περιοχή στην χρήση ομήρων σαν προστατευτικές ασπίδες για τα οχήματά τους.
Η εξέγερση κράτησε μέχρι το καλοκαίρι του 1939, όταν και συνετρίβη από τους Βρετανούς. Έχοντας συγκεντρώσει μεγάλη δύναμη πυρός, 30000 εκπαιδευμένοι στρατιώτες εναντίων εξεγερμένων χωρικών. Τότε εφαρμόστηκε για πρώτη φορά η συλλογική τιμωρία. Αν ένας χωρικός συμμετείχε στον ένοπλο αγώνα τότε όλη η κοινότητα του, επέστρεφε στην λίθινη εποχή και οι κάτοικοί της, καταδικαζόντουσαν σε… καταναγκαστική εργασία.
Η ηρωική RAF βομβάρδιζε παλαιστινιακά χωριά, σχεδόν κάθε μέρα. Αυτό συνδυαζόταν με μαζικές συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και βασανιστήρια, βάναυσες διαπομπεύσεις αιχμαλώτων ή απλά υπόπτων, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλες σουρεαλιστικές μορφές.
Λέω σουρεαλιστικές και για να μην με παρεξηγήσετε διαβάζω μερικά από τα στοιχεία που παραθέτει ο M. Hughes7 τα οποία προέρχονται από μαρτυρίες Βρετανών και καταγγελίες Αράβων: «Βασανισμούς υπόπτων, Άραβες κομματιάζονται γιατί υποχρεώνονται να βαδίσουν σε δρόμους στους οποίους οι Βρετανοί είχαν τοποθετήσει… νάρκες, για κρατούμενους να κλείνονται στα κλουβιά εκτεθειμένοι στον ήλιο και χωρίς τροφή, για ανθρώπους να μαστιγώνονται με βρεγμένα σχοινιά, να κλείνονται σε κουτιά, να τους σπάνε τα… δόντια και να τους καίνε τα πόδια με πετρέλαιο (…) να δέρνονται μέχρι λιποθυμίας, να τρυπιούνται με βελόνες, να εξαπολύονται σκυλιά εναντίον τους (…) βρετανικές και εβραϊκές δυνάμεις να κακομεταχειρίζονται Άραβες βάζοντάς τους να κουβαλούν βαριές πέτρες και να τους κτυπούν όταν τους πέφτουν. Φρουροί χρησιμοποίησαν ακόμα και τις ξιφολόγχες τους σε ανθρώπους που στερούνται ύπνο, αναγκάζοντάς τους να φοράνε κουδούνια και να χορεύουν».
Την περίοδο που συμβαίνουν αυτά, σε ένα χρόνο μέσα πάνω από 3000 Άραβες Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, είτε στην μάχη είτε από παραστρατιωτικούς, 110 εκτελέστηκαν δι’ απαγχονισμού, γύρω στις 8000 τραυματίστηκαν και κάπου 6000 κλείστηκαν σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Το 1939 είχαν τελειώσει τα πάντα.
Οι Βρετανοί είχαν συντρίψει την εξέγερση. Είχαν καταλάβει όμως ένα πράγμα, ότι η κατάσταση στην Παλαιστίνη για να ελεγχθεί απαιτούσε τεράστιο κόστος, σε υλικούς και στρατιωτικούς πόρους. Συνάμα ήξεραν ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για να τους καλύψουν. Χρειαζόντουσαν μια έξυπνη λύση μέσα από την οποία να συνεχίσουν να ελέγχουν την περιοχή χωρίς απώλειες. Η λύση ήταν μπροστά τους και το ήξεραν από την πρώτη στιγμή που τέθηκε στο τραπέζι τους. Ήταν μια λύση που θα βόλευε όλους τους πολιτισμένους ευρωπαίους. Όπως θα έλεγε ο Τραμπ σήμερα win–win. Πρώτα τους διώχνουμε από τις χώρες μας γιατί δεν τους γουστάρουμε, κατόπιν τους στοιβάζουμε σε μια περιοχή που δεν ελέγχουμε. Αυτοί ευγνώμονες και γνωρίζοντας ποιο είναι το μακροπρόθεσμο συμφέρον τους, γίνονται οι φύλακες των συμφερόντων μας, στην περιοχή. Αυτό ήταν κάτι που υποδήλωνε και η επιτροπή Πηλ, λέγοντας πως είναι άλλο η ενθάρρυνση των Εβραίων για μαζική μετανάστευση που θα οδηγήσει σε μια εβραϊκή πλειοψηφία που απαιτείται για την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους και άλλο, εντελώς διαφορετικό, η αποδοχή τους από τους Παλαιστίνιους Άραβες που αποτελούν την πλειοψηφία των κατοίκων. Για τους Παλαιστίνιους Άραβες, η οποιαδήποτε μορφή εβραϊκής διακυβέρνησης, θα ήταν απλά μια ανταλλαγή από την τουρκική κυριαρχία στην εβραϊκή. Σε καμιά στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό των Βρετανών, η σκέψη να συνεργαστούν με τον ντόπιο πληθυσμό, τον οποίο σαν αποικιοκράτες που σέβονται των εαυτό τους, θεωρούσαν τουλάχιστον βάρβαρους υπανθρώπους. Πάντοτε η λύση ήταν εκεί και τους περίμενε…
Οι Εβραίοι έποικοι συνεργάστηκαν με τους Βρετανούς.
Πρώτα εντάχθηκαν στην αστυνομία των εβραϊκών οικισμών. Το 1939 μετρούσε ήδη 21.000 εκπαιδευμένα μέλη. Την ίδια στιγμή οργανωνόντουσαν διάφορες παρακρατικές δυνάμεις από τους Βρετανούς, σαν τις ειδικές Νυχτερινές Ομάδες. Αυτές ανεπίσημα τρομοκρατούσαν τον ντόπιο πληθυσμό και επίσημα φρουρούσαν τον πετρελαιαγωγό που ένωνε το Ιράκ με την Μεσόγειο, στην Χάιφα. Πολλοί έποικοι κατατάσσονται επίσης στον Βρετανικό στρατό, μιας και οι στόχοι τους συνέπιπταν με την Βρετανική κατοχή. Έτσι οι Βρετανοί προστάτευαν τους έποικους, εκπαιδεύοντάς τους στα όπλα. Συνάμα τους χρησιμοποιούσαν σαν κατασταλτικό μηχανισμό, απαλλάσσοντάς τον εαυτό τους από την ενοχή που προκύπτει από διάφορες αιματηρές ενέργειες. Από την άλλη οι Εβραίοι έποικοι μπορούσαν, με την άδεια της Αστυνομίας, να χτυπήσουν οποιουσδήποτε παλαιστινιακούς στόχους, σπέρνοντας τον πανικό, χωρίς ενοχές. Το 1948 είχαν φτάσει να αριθμούν 62000 μαχητές ενταγμένους σε παρακρατικές οργανώσεις, όπως η Χαγκανά, η Ιργκούν, η Στερν κ.α. Ταυτόχρονα είχαν πετύχει να αναπτύξουν και μορφές επιμελητείας ικανές να αντέξουν την υποστήριξη του δικού τους πλέον στρατού.
Ήλθαν τα άγρια να διώξουνε τα ήμερα
Σύμφωνα με τα παραπάνω βγαίνει ένα εύλογο συμπέρασμα και για τις δύο εκδοχές του σιωνισμού. Κανείς τους δεν αντιμετώπισε τον Παλαιστίνιο Άραβα, σαν συνάνθρωπο. Τον θεωρούσε κατώτερο, με την ίδια λογική που οι Ευρωπαίοι, θεωρούσαν κατώτερους τους Εβραίους συμπολίτες τους, την ίδια εποχή και ψάχνουν τρόπους να τους ξαποστείλουν. Το μόνο που ενδιαφέρει και τις δύο εκδοχές του σιωνισμού, είναι η γη. Καθαρή χωρίς τους κατοίκους της. Και οι δύο εκδοχές γνωρίζουν από την αρχή ότι η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ προϋποθέτει την εξαφάνιση των Παλαιστινίων.
Το 1940 ξεκινά το δεύτερο μέρος του δράματος που στο τέλος του, οι Παλαιστίνιοι θα ονοματίσουν σαν Νάκμπα. Η μετάφραση της λέξης είναι καταστροφή ή κατακλυσμός. Για τους Παλαιστίνιους σημαίνει την συνεχιζόμενη καταστροφή της παλαιστινιακής κοινωνίας και πατρίδας τους, με λίγα λόγια της ζωής τους, που ξεκίνησε στις 15 Μάη του 1948 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ξεκίνησε με την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ και με την εθνοκάθαρση 531 χωριών και πόλεων, την δολοφονία 15000 Παλαιστινίων και τον εξαναγκαστικό εκτοπισμό των δύο τρίτων του παλαιστινιακού πληθυσμού, γύρω στις 900000 άνθρωποι.
Η Νακμπα ξεκίνησε σαν βίαιος εκτοπισμός και άρνηση της επιστροφής των Παλαιστινίων στις εστίες τους μετά το τέλος του πολέμου. Είναι μια συνεχιζόμενη διαδικασία και αφορά την συστηματική άρνηση, του κράτους του Ισραήλ, στο δικαίωμα κάθε Παλαιστίνιου να ζει στη γη του και να νιώθει Παλαιστίνιος. Θέλει τον κάθε Παλαιστίνιο να γίνει ένα είδος γκρίζου Εβραίου, υπάκουου και θαμπού έως ανύπαρκτου πολίτη Γ’ κατηγορίας.
Από την στιγμή που ιδρύθηκε το ισραηλινό κράτος, άρχισε το ξεγύμνωμα της ζωής των Παλαιστίνιων. Πρώτα σβήστηκαν τα ονόματα των τόπων και των χωριών που κατακτήθηκαν. Ήταν τα ονόματα των 531 χωριών, που ισοπεδώθηκαν για να μην θυμίζει τίποτα ο χώρος και ξαναονοματίστηκαν, με καινούργια εβραϊκά ονόματα και χτίστηκαν για να κατοικηθούν από ένα καινούργιο… εβραϊκό πληθυσμό. Σε κάποια από αυτά αναφέρεται ο Moshe Dayan, αρχηγός του επιτελείου των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων και υπουργός Άμυνας κατά την διάρκεια του πολέμου το 1967, όταν σε μια στιγμή ειλικρίνειας δηλώνει στην εφημερίδα Ha’aretz, ένα χρόνο μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ πως πρόθεση του κράτους είναι να εξαλείψει καθετί το παλαιστινιακό.
Ν’Γκουζότο
4. Η Έτι Χίλλεσουμ είναι μια Ολλανδοεβραία που επέλεξε να επιστρατεύσει την ηθική συνείδηση και την ευσπλαχνία, για να υπερασπιστεί την ανθρωπιά κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Θανατώθηκε στα εικοσιεννιά της χρόνια, στο Άουσβιτς. Άφησε πίσω οκτώ πυκνογραμμένα τετράδια στα οποία περιγράφει τον παράδοξο τρόπο που έφτασε στην προσωπική της λύτρωση. Το βιβλίο κυκλοφορεί και στην Ελλάδα με τίτλο: «Ζωή γεμάτη νόημα, ναι, γεμάτη νόημα» Ημερολόγια 1941-1943 | εκδ. Πατάκη
Συνεχίζεται….
Το 3ο μέρος: Όλοι οι πόλεμοι κερδίζονται στην μνήμη…
