Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια είναι το τρίπτυχο που οδηγεί στον Ρατσισμό, γιατί στη διαδρομή ξεχνά τον άνθρωπο σαν ολότητα, χάριν της μερικότητας μιας οποιασδήποτε υποτιθέμενης μητέρας πατρίδας. Υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των δικών μας, πατώντας πάνω στα πτώματα των άλλων. Στήνουμε τείχη, για να υπερασπιστούμε τον δικό μας τρόπο ζωής από τους άλλους.
Ποιοι είναι όμως οι άλλοι; Κάθε κοινωνία έχει τους δικούς της άλλους. Είναι το κομμάτι που αποκαλείται λούμπεν προλεταριάτο. Οι πεταμένοι, οι ανύπαρκτοι. Αόρατοι για τους εκλεπτυσμένους. Ακάθαρτοι και βάρβαροι για τους υπόλοιπους, που θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο, τουλάχιστον από αυτούς.
Στη Χούντα, το Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια, εκφράστηκε με το μεγαλεπήβολο σύνθημα, Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Αυτό ήταν βαθύτατα ρατσιστικό, μιας και όριζε πως η χώρα Ελλάδα κατοικείται από μια φυλή, τους Έλληνες, που είναι όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, χριστιανοί. Με αυτή την λογική, όσοι δεν πληρούν τα παραπάνω κριτήρια, απλά, δεν υπάρχουν. Κι αν υπάρξουν, η Χούντα τους εξαφανίζει, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε τη Γυάρο. Μια άλλη συνέπεια είναι, ότι η Ελλάδα ορίζεται σαν θεοκρατική χώρα μιας και δημιουργεί ένα ιερατείο που έχει λόγο για κάθε τι. Ας ρωτήσουμε τους μουσουλμάνους ή τους Πομάκους, στην Θράκη για τα φυλάκια ελέγχου στα χωριά τους. Ευτυχώς η Χούντα τελείωσε και πλέον εδώ και πολλά χρόνια είμαστε μια χώρα, επαρχία της Ευρώπης, με νέες αξίες που υπογραμμίζουν με κάθε ευκαιρία, πως στην Ελλάδα κατοικούν Έλληνες νοικοκυραίοι… που είναι χριστιανοί. Ευτυχώς έκλεισε η Γυάρος κι έγινε μουσείο να μας θυμίζει την παλιά χουντική Ελλάδα.
Ανάλογα, το 1948 με απόφαση του ΟΗΕ ιδρύθηκε το Ισραήλ, στο οποίο εξαρχής επικράτησε το δόγμα του ανέστιου λαού. Με τα χρόνια και κυρίως όσο φτάνουμε στο σήμερα, αυτό μετατράπηκε σε κάτι που μεταφράζεται μέσα στο μυαλό μου, σαν Ισραήλ Ισραηλινών Εβραίων. Μόνο που στο Ισραήλ κατοικούν σαν πολίτες του κράτους και κοντά στα δυο εκατομμύρια Άραβες Παλαιστίνιοι. Αποτελούν το 21% του συνολικού πληθυσμού του Ισραήλ. Ακόμα και σήμερα οι Άραβες Παλαιστίνιοι, που κατοικούν την Παλαιστίνη, είναι περισσότεροι. Ίσως αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος που δεν υπάρχει Σύνταγμα24 στο κράτος του Ισραήλ. Ο μόνος τρόπος να εδραιωθεί το κράτος του Ισραήλ, είναι να μπορεί να ασκεί την πολιτική της επεκτατικής εθνοκάθαρσης, χωρίς τα όρια που θέτει κάθε Σύνταγμα στην δράση του.
Ακολουθώντας των δρόμο των Γερμανών μετά των πόλεμο, όταν η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αρνήθηκε να αποκτήσει Σύνταγμα μέχρι να ενωθεί με την Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, με την δικαιολογία ότι το Σύνταγμα πρέπει να αφορά όλους τους Γερμανούς. Στην θέση του είχαν τον Θεμελιώδη Νόμο με τον οποίο λειτούργησαν μέχρι την επανένωση και τον οποίον έκαναν Σύνταγμα, μιας και η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας αποδεχομένη την ήττα της, προσχώρησε στον Θεμελιώδη Νόμο που μετονομάστηκε σε Σύνταγμα.
Κάτι ανάλογο ισχύει και στο κράτος του Ισραήλ που αντί για Σύνταγμα έχει τους Θεμελιώδεις Νόμους. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί το Ισραήλ, παρά την πρόβλεψη στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της 14ης Μαΐου 1948, δεν ψήφισε κανένα σύνταγμα μέχρι και σήμερα;
Τι ήταν αυτό που το εμπόδισε;
Αν οι Γερμανοί είχαν την προσδοκία της επανένωσης, οι Ισραηλινοί ποια προσδοκία έχουν πέρα από την απόκτηση της γης με κάθε μέσον. Μήπως το Σύνταγμα του Ισραήλ αποτελεί εμπόδιο για την επέκταση;..
Τα Συντάγματα περιγράφουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών συνολικά, την οργάνωση και τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του κράτους και των θεσμών. Είναι προϊόντα συλλογικής δουλειάς και συνήθως ξεκινούν, με το εμείς, ο λαός αποφασίζουμε… Βασικός κανόνας είναι, πως όλοι είναι ίσοι απέναντι στο κράτος. Είναι;..
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα από τα δικά μας μέρη.
Στην Θεσσαλία μετά τις διαδοχικές καταστροφές, πολλοί είναι σε δύσκολη θέση και δεν βγαίνουν οικονομικά. Αποφασίζουν να πουλήσουν τη γη που κατέχουν.
Σκάει μύτη ένα φάουντ, ας πούμε από την Αμερική, και προσφέρει μια λογική τιμή και αγοράζει τη γη. Σιγά σιγά αγοράζει όλη τη γη και μετατρέπεται στον μεγαλύτερο ιδιοκτήτη. Αμέσως αποφασίζει να κτίσει δίπλα στα χωριά, οικισμούς για να στεγάσει τους εργάτες-επιστήμονες που δουλεύουν στο φάουντ. Οι δουλειές για τους ντόπιους είναι ανύπαρκτες, παρά τις αρχικές υποσχέσεις. Σύντομα, οι καινούργιοι κάτοικοι των οικισμών, ενοχλούνται από την θέα των ντόπιων κατοίκων και μεταχειρίζονται κάθε μέσον, για να τους διώξουν. Στην αρχή δεν τους δίνουν δουλειά, οδηγώντας τους στην απελπισία. Οι ντόπιοι κάτοικοι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουν και το δηλώνουν με κάθε τρόπο. Εκεί βρίσκονται οι ρίζες τους. Αν ξεριζωθούν, τότε η ψυχή τους μένει μετέωρη. Μέχρις ενός σημείου όλο αυτό είναι νόμιμο, παρότι ενοχλητικό για τους ντόπιους κατοίκους.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που το φάουντ αποφασίζει ότι δεν θέλει τους ντόπιους κατοίκους, γιατί τους θεωρεί κατώτερους και βάρος για τη γη που τους τρέφει. Αποφασίζει να τους διώξει. Δίνει εντολή στους ανθρώπους του να αρχίσουν όχι μόνο να παρενοχλούν, αλλά και να πυροβολούν… ότι κινείται.
Εδώ σταματά οτιδήποτε γιατί αμέσως έρχεται το κράτος και συλλαμβάνει ή παρεμποδίζει, αυτούς που πυροβολούν. Είναι υποχρεωμένο να το κάνει μιας και το προβλέπει το Σύνταγμά μας, την προστασία της ζωής όλων των πολιτών.
Πως θα ένιωθαν οι Θεσσαλοί κάτοικοι των ντόπιων χωριών, του παραπάνω παραδείγματος, αν αναγκαζόντουσαν να ξεριζωθούν μέσα σ’ ένα βράδυ, γιατί δολοφονήθηκαν οι άνθρωποι του διπλανού χωριού, παίρνοντας ότι μπορούν να κουβαλήσουν μαζί τους;
Για να καταλάβουμε τους Παλαιστίνιους, πρέπει να μπορούμε να μπούμε στη θέση τους…
Στην περίπτωση του Ισραήλ αυτό δεν είναι αυτονόητο για όλους τους κατοίκους του. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν υπάρχει ψηφισμένο Σύνταγμα και υπάρχουν Θεμελιώδεις Νόμοι, που παρουσιάζουν ένα εγγενές μειονέκτημα: Δεν διαθέτουν υπέρτερη τυπική ισχύ και κατά κανόνα μπορούν να τροποποιηθούν από την εκάστοτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Μια σημαντική παρατήρηση που μπορεί να περνά απαρατήρητη είναι πως οι Θεμελιώδεις Νόμοι ψηφίστηκαν το 1958. Εννιά χρόνια μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και όσο εξελισσόταν η Νάγκμπα.
Τα πρώτα εννιά χρόνια η περιοχή της Παλαιστίνης θυμίζει Άγρια Δύση. Οι έποικοι σε συνεργασία με τον «Αμυντικό» Στρατό του Ισραήλ συγκρούονται με τον ντόπιο άοπλο πληθυσμό εξαφανίζοντας χωριά από τον χάρτη. Ο ντόπιος πληθυσμός τρομοκρατείται αλλά δεν φεύγει, παρότι φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι. Όσοι μένουν χωρίζονται σε δυο ομάδες. Η μια ομάδα, η μεγαλύτερη, γίνεται Ισραηλινοί πολίτες Β’ κατηγορίας. Η άλλη, ζουν στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οποίοι ζουν με καθεστώς μόνιμου κατοίκου και δεν έχουν κανένα δικαίωμα πέρα από το δικαίωμα να αναπνέουν.
Τα πρώτα εννιά χρόνια τέθηκαν οι βάσεις της εθνοκάθαρσης.
Στην έρημο Νεγκέβ έχει στηθεί ένα στρατόπεδο που λειτουργεί σαν κέντρο κράτησης ύποπτων Παλαιστινίων, έτσι το αποκαλεί ο «Αμυντικός» Στράτος του Ισραήλ. Οι φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από έναν ισραηλινό εργαζόμενο στις εγκαταστάσεις. Τις τράβηξε παρακολουθώντας μια σκηνή που, όπως λέει, συνεχίζει να τον στοιχειώνει. Ο Δρ Mohamend al–Ran25, Παλαιστίνιος Βοσνιακής καταγωγής, ήταν επικεφαλής της χειρουργικής μονάδας του νοσοκομείου της Ινδονησίας στη Βόρεια Γάζα, ένα από τα πρώτα νοσοκομεία που έκλεισαν από της πρώτες μέρες της εισβολής. Συνελήφθη ως ύποπτος μαχητής της Χαμάς στις 18 του Δεκέμβρη. Τον έγδυσαν μέχρι το εσώρουχό του, του έδεσαν τα μάτια και του έδεσαν πισθάγκωνα τα χέρια, κατόπιν τον πέταξαν στην καρότσα ενός φορτηγού όπου, ήταν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον κι άλλοι γυμνοί κρατούμενοι. Τους μετέφεραν σ’ ένα στρατόπεδο κράτησης στη μέση της ερήμου. Κρατήθηκε για σαράντα τέσσερις μέρες. Η κράτησή του χωρίζεται σε δύο περιόδους. Κάθε περίοδος ήταν διαφορετική. Την πρώτη περίοδο, αυτή κράτησε μια εβδομάδα, βίωσε τα βασανιστήρια που ήταν προορισμένα για τους μαχητές της Χαμάς. Κοινώς έφαγε πολύ ξύλο συνδυασμένο με αϋπνία. Όλη την εβδομάδα άκουγε κραυγές και κλάματα από τους συγκρατούμενούς του, τους οποίους δεν έβλεπε γιατί είχε δεμένα τα μάτια και απαγορευόταν να μιλήσει. Η δεύτερη περίοδος κράτησε περισσότερο, σ΄ αυτήν λειτουργούσε ως Shawish (ενδιάμεσος-μεταφραστής των εντολών των φρουρών, προς τους υπόλοιπους κρατούμενους). Έτσι του δόθηκε ένα ειδικό προνόμιο, να βλέπει. Αυτό για τον ίδιο, ήταν ένα άλλο είδος κόλασης. Όπως δήλωσε στο CNN: «Μέρος των βασανιστηρίων μου, ήταν να μπορώ να βλέπω πως βασανίζονται οι άνθρωποι» Και συνέχιζε «Στην αρχή δεν μπορούσε να δεις. Δεν μπορούσες να δεις τα βασανιστήρια, την εκδίκηση, την καταπίεση. Όταν μου αφαίρεσαν την μαντήλα, με τα μάτια μου μπόρεσα να δω το μέγεθος της ταπείνωσης και του εξευτελισμού… μπόρεσα να δω το μέγεθος στο οποίο μας έβλεπαν, όχι ως ανθρώπους αλλά ως ζώα». Ευτυχώς για τον ίδιο δεν χρειάστηκε να καταλήξει στο νοσοκομείο. Εκεί ένας γιατρός που εργάζεται στο νοσοκομείο του Sde Teiman έγραψε μια επιστολή προς το υπουργείο το υπουργείο Υγείας και Άμυνας και κοινοποίησε στην Haaretz τον Απρίλιο, περιγράφοντας μια κατάσταση φρίκης. «Αυτό που ένιωσα όταν αντιμετώπιζα αυτούς τους ασθενείς είναι μια ιδέα απόλυτης ευαλωτότητας. Αν φανταστείς τον εαυτό σου να μην μπορεί να κινηθεί, να μην μπορεί να δει τι συμβαίνει γύρω του και να είναι απόλυτα γυμνός, αυτό σε αφήνει εντελώς εκτεθειμένο. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που αγγίζει, αν δεν ξεπερνά τα όρια, τα ψυχολογικά βασανιστήρια». Όλα αυτά γιατί ο Θεμελιώδης Νόμος που ψηφίστηκε από την Κνεσετ, επιτρέπει στον «Αμυντικό» Στρατό του Ισραήλ, να κρατά άτομα για 45 ημέρες χωρίς να υπάρχει ένταλμα σύλληψης. Και με ένα ακόμα πιο νέο Θεμελιώδη Νόμο, του επιτρέπει να κρατά τα άτομα για όσο καιρό θέλει.
Οι λόγοι που δεν υπάρχει το ισραηλινό Σύνταγμα που είναι το προαπαιτούμενο για να λειτουργήσει ένα ευνομούμενο κράτος είναι διάφανα απόκρυφοι. Όπως γράφει και ο Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Σπύρος Βλαχόπουλος: Το κάθε Σύνταγμα θέτει τα όρια στην κρατική δράση, προστατεύει τις μειονότητες και κατοχυρώνει τις απόψεις και τις ελευθερίες όλων στον βαθμό που δεν θίγουν τα δικαιώματα άλλων.
Έτσι προκύπτει ένα ερώτημα: Πόσα από τα δείνα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε Σύνταγμα που θα τους προστάτευε ως μειονότητα, και τους έδινε ίσα δικαιώματα με τους Εβραίους; Αυτό φέρνει ένα δεύτερο ερώτημα: Με ισότητα στα δικαιώματα, ποιος θα κυβερνούσε την ενιαία Παλαιστίνη; Στην περιοχή που διεκδικούν οι Σιωνιστές -όλων των αποχρώσεων- οι Εβραίοι ακόμα και σήμερα, είναι μειονότητα.
Ήταν η Χάνα Άρεντ που προειδοποιούσε από το 1948, για την μονοκαλλιέργεια του μιλιταριστικού φασισμού των Σιωνιστών. Καταλάβαινε πως η υπόθεση του κράτους του Ισραήλ, αφορούσε μόνο τους Εβραίους, κάτι που θεωρούσε λάθος, μιας και καταπατούσε τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Τους αφαιρούσε το δικαίωμα να έχουν δικαιώματα. Το δικαίωμα να ζουν σε μια πολιτική κοινότητα και να κρίνονται μόνο από τις πράξεις τους. Με άλλα λόγια το δικαίωμα να έχουν πατρίδα, καταδικάζοντάς τους, στην ανιθαγένεια.
Στις «Σκέψεις του για την εξορία26» ο Έντουαρντ Σαΐντ27 γράφει: «Η εξορία είναι παράξενα ελκυστική ως ιδέα, αλλά τρομακτική ως εμπειρία. Είναι το ανεπούλωτο σχίσμα που επιβάλλεται ανάμεσα σε ένα ανθρώπινο ον και στη γενέτειρά του, ανάμεσα στον εαυτό και την αληθινή του πατρίδα: η θλίψη που προκαλεί δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί. Κι ενώ είναι αλήθεια ότι η λογοτεχνία και η ιστορία περιέχουν ηρωικές, ρομαντικές, ένδοξες, ακόμα και θριαμβευτικές αφηγήσεις εξορίας, δεν είναι παρά απόπειρες να ξεπεραστεί ο παραλυτικός καημός της αποξένωσης. Τα επιτεύγματα της εξορίας υπονομεύονται από την απώλεια κάποιου πράγματος που έμεινε πίσω για πάντα».
Ο ίδιος μέσα από το βιβλίο του Οριενταλισμό, περιέγραψε πως η Δύση θεωρούσε την Ανατολή σαν μια παρθένα γη, που κατοικείται από μια κοινωνία υπανάπτυκτων βάρβαρων υπανθρώπων, και πως θύμα αυτής της θεώρησης, είναι ο Παλαιστινιακός λαός ο οποίος μετατράπηκε, σε θύμα των θυμάτων.
Είναι ένα εξάχρονο κοριτσάκι που λέει το παράπονό του, όπως κάθε κοριτσάκι σε παρόμοια ηλικία: «Οι βομβαρδισμοί έπληξαν το παράθυρο, τα πάντα έσπασαν και κάηκαν. Γιατί έσπασαν τα πράγματά μου και τα παιχνίδια μου; Έχασα όλα μου τα πράγματα. Τα πετάξαμε στα σκουπίδια. Χάσαμε όλα μας τα ρούχα, παρακαλούσαμε τους γείτονες για ρούχα. Το φαγητό που τρώμε μυρίζει σαν αέριο, δεν θέλουμε να πετάξουμε τα ρούχα μας, ακόμα κι αν μυρίζουν αέριο. Μόνο να μυρίζατε τα ρούχα μας. Ας έρθουν οι Ισραηλινοί να μυρίσουν τα ρούχα μας, να δουν που ζούμε. Όταν θέλουμε να κάνουμε μπάνιο η μυρουδιά του αερίου μας πνίγει! Ελάτε να δείτε τα ρούχα μου, μυρίστε το, αέριο. Τι μπορώ να κάνω; Δεν ευχαριστήθηκα ούτε τα γυαλιά που μου έδωσε ο μπαμπάς μου, ούτε τα βραχιόλια και το κολιέ της μαμάς μου. Ούτε τα δαχτυλίδια μου. Πως υποτίθεται ότι θα απολαύσω τα πράγματά μου; Ε πως; Με τί να απολαύσω τα πράγματά μου;!». Και συνεχίζει λίγο μετά: «Στο δρόμο για το σχολείο ακούω πυροβολισμούς. Φοβάμαι τόσο πολύ, που τρέμω ολόκληρη». Είναι μια από τις συνεντεύξεις που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ Occupation 10128. Σήμερα το κοριτσάκι, αν ζει, θα είναι στην ηλικία των εικοσιτριών ετών. Και είμαι σίγουρος πως μέσα της είναι τρομερά θυμωμένη.
Άμεση συνέπεια αυτού του βιώματος για τους Παλαιστίνιους, είναι πως μεγαλώνουν φοβισμένα παιδιά που έχουν κατάθλιψη. Όπως αναφέρει ο Ρίτσαρντ Φάλκ, μέλος της ερευνητικής επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΟΗΕ, στο ντοκιμαντέρ «Occupation 10128», «Ένα από τα πράγματα που μάθαμε για την Γάζα από έναν αξιοσέβαστο Παλαιστίνιο ψυχολόγο, ο οποίος έκανε μια μελέτη σε 1000 παιδιά Παλαιστινίων, όπου ανακάλυψε ότι πολλά από αυτά τα παιδιά δεν είχαν θέληση για τη ζωή. Είχαν αποκτηνωθεί τόσο πολύ, είχαν επηρεαστεί από τις εικόνες του ξυλοδαρμού των πατεράδων τους από τις Ισραηλινές δυνάμεις. Οι ψυχολογικές επιρροές είναι διαστάσεις μιας αντιπαράθεσης, που δεν γίνονται εύκολα κατανοητές».
Δυο γυναίκες από τον χώρο της ψυχικής υγείας, τρία χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ το 2009, έμελλε να κάνουν τις ίδιες διαπιστώσεις και να τις παρουσιάσουν σ’ ένα διεθνές συνέδριο για τα «35 χρόνια της Δημοκρατικής Ψυχιατρικής», τον Μάρτη του 2009, στο Καλτατζιρόνε της Σικελίας, με κεντρικό θέμα: «Ψυχική Υγεία στη Μεσόγειο. Πολιτικές Κοινωνικής Ενσωμάτωσης στην περιοχή της Μεσογείου».
Οι δύο γυναίκες ήταν η Παλαιστίνια Ρασίγια Αμπού Σουάμ, μέλος της αντιπροσωπείας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και η Εβραία Γκρατσιέλα Καρμόν, παιδοψυχίατρος. Στις εισηγήσεις τους, η κάθε μια από την μεριά της, παρουσιάζουν μια εικόνα πολύ διαφορετική από την εικόνα που επικρατεί μέχρι και σήμερα. Αναζητώντας τον τρομοκράτη δεν τον βρίσκουν στην Χαμάς που εκφράζει την αντίσταση ενός διαχρονικά καταδυναστευόμενου λαού, αλλά στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, το οποίο από τη σύστασή του, ήταν συνυφασμένο με τον εκτοπισμό και την διηνεκή καταστολή, που οδηγούν σε μια ιδιόμορφη εθνοκάθαρση στη γη της Παλαιστίνης.
H Rachel Corrie ήταν μια εικοσιτριάχρονη Αμερικανίδα, είχε διακόψει για ένα χρόνο τις σπουδές της και βρέθηκε στη Γάζα στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα. Την πάτησε μια μπουλντόζα κατά την διάρκεια παράνομης-νομότυπης κατεδάφισης, ενώ υπερασπιζόταν σαν ανθρώπινη ασπίδα, το σπίτι ενός γιατρού που την φιλοξενούσε. Ο οδηγός απλά δεν σταμάτησε και πέρασε από πάνω της, αυτές ήταν οι εντολές του. Ποτέ δεν διεξήχθη επίσημη έρευνα… Ήταν έντεκα χρονών όταν μίλησε σε μια εκδήλωση λέγοντας: «Είμαι εδώ, γιατί νοιάζομαι. Είμαι εδώ πέρα, γιατί τα παιδιά του κόσμου υποφέρουν και γιατί 40000 άνθρωποι, πεθαίνουν από πείνα καθημερινά. Είμαι εδώ, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους, είναι παιδιά. Πρέπει να καταλάβουμε, ότι οι φτωχοί ζουν γύρω μας. Πρέπει να καταλάβουμε, πως οι θάνατοι αυτοί είναι αποτρέψιμοι. Πρέπει να καταλάβουμε, πως οι άνθρωποι του τρίτου κόσμου σκέφτονται, νοιάζονται, χαμογελούν και κλαίνε ακριβώς όπως κι εμείς. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτοί είναι εμείς κι εμείς ήμαστε αυτοί. Το όνειρό μου είναι μέχρι το έτος 2000 να σταματήσει ο υποσιτισμός. Το όνειρό μου είναι να δοθεί μια ευκαιρία στους φτωχούς. Το όνειρό μου είναι να σώσω αυτούς τους 40000 ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε μέρα. Το όνειρό μου μπορεί και θα βγει αληθινό, αν όλοι κοιτάξουμε στο μέλλον και δούμε το φως που βρίσκεται εκεί». Δεν πρόλαβε να δει το μέλλον, γιατί ο μπουλντοζιέρης εκτελούσε άνωθεν εντολές.
Η Ρασίγια Αμπου Σουάμ λέει πως: «η ποιότητα ζωής στην Παλαιστίνη έχει καταβαραθρωθεί λόγω του πολέμου και λόγω των ταπεινώσεων. … Δεν είναι εύκολο να βρει κανείς δουλειά, η πυκνότητα του πληθυσμού στα 350 τετραγωνικά χιλιόμετρα της Γάζας είναι εξαιρετικά υψηλή. Η κατάσταση του αποκλεισμού της Γάζας, το να μην μπορείς να βγεις έξω, ευοδώνει την κατάθλιψη. Δεν υπάρχει μόνο ένα τείχος που περιβάλει την Παλαιστίνη, αλλά πολλά τείχη που απομονώνουν και περιβάλλουν ορισμένες περιοχές, ίσως, καμιά φορά, με ένα μόνο άνοιγμα.
» Μεταξύ των νέων, το 92% λέει ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ότι δεν υπάρχει μέλλον. Το 80% ζει με διαρκή θυμό. Αυτό επηρεάζει την ψυχική κατάσταση των νέων δημιουργώντας κινδύνους για το μέλλον. … Αναρωτιέμαι τι είναι η δημοκρατία; Εμείς πραγματοποιήσαμε τη δημοκρατία μας (εννοεί τις εκλογές του 2006 που ανέδειξαν την Χαμάς, κυβέρνηση) και από τότε πληρώνουμε το τίμημα. Δεν υπάρχουν δικαιώματα, δεν υπάρχει κράτος. Ακόμα κι ένας υπουργός, για να βγει από την Ραμάλα, έχει ανάγκη αδείας από τους Ισραηλινούς». Ξαναεπαναλαμβάνω, αυτά τα δεκάχρονα παιδιά εκείνης της εποχής είναι οι σημερινοί μαχητές της Χαμάς… Δεν φοβούνται να πεθάνουν αν είναι να ξαναγράψουν τον μέλλον τους. Και δεν φοβούνται τον θάνατο μπορεί και να τον επιδιώκουν, γιατί τον συναντούν σχεδόν κάθε μέρα, στον καφκικό κόσμο που ζουν.
Από την άλλη η Γκρατσιέλα Κάρμον ανάμεσα σ’ άλλα λέει: «Εμείς οι Ισραηλινοί μεγαλώνουμε σαν μια γενιά πολύ τρομαγμένων και πολύ βίαιων νέων … οι πιο πολλοί στρατιώτες στα «σημεία ελέγχου» υφίστανται μια πλύση εγκεφάλου από τον Στρατό και την κυβέρνηση, ότι μια έγκυος γυναίκα μπορεί να έχει κρυμμένη μια βόμβα κι ένα παιδί μπορεί να είναι τρομοκράτης αυτοκτονίας, έτσι ώστε, αρκετά φοβισμένοι, να απαντήσουν με βία κι όταν φύγουν από τον Στρατό, θα συνεχίσουν να είναι βίαιοι μέσα στην κοινωνία, στην οικογένεια, στην εργασία κ.λπ. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες των διαρκών συγκρούσεων το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αντιδρά βίαια και κατηγορεί τους Άραβες για όλα τα προβλήματά του, οικονομικά, κοινωνικά κ.λπ., ότι φταίνε οι Παλαιστίνιοι στην Ισραηλινή επικράτεια και στις κατεχόμενες περιοχές. Όσο για τους Παλαιστίνιους, βιώνουν τις συνθήκες κατοχής, είναι περιορισμένοι, δεν έχουν ελευθερία κίνησης, δεν μπορούν να έχουν μια κανονική ζωή, πρέπει να ζητούν άδεια για να έχουν ιατρική φροντίδα και για να πάνε σ’ ένα νοσοκομείο. Ταπεινώνονται καθημερινά όταν πρέπει να περνάνε από τα «σημεία ελέγχου», για να πάνε στη δουλειά τους και φυσικά, αυτό αναπτύσσει περισσότερη βία αλλά και μίσος».
Αυτές οι γυναίκες χρόνια πριν, μας έδειξαν την ψυχολογική πίεση που υφίστανται κυρίως οι Παλαιστίνιοι ζώντας σε συνθήκες κατοχής. Το χειρότερο είναι πως όλοι εμείς οι δυτικοί, δεν τους πιστεύουμε… Σαν κοινωνίες τους θεωρούμε ψεύτες, δεν μπορούν τα θύματα να γίνουν θύτες, το Ολοκαύτωμα, αντί να μας διδάσκει… μας τυφλώνει… Η εικόνα που προβάλλεται, από την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου, είναι πως υπεύθυνοι για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους, είναι οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι… Για τις χιλιάδες των νεκρών που προήλθαν από τις χαζές βόμβες, που κατεδάφιζαν ολόκληρες πολυκατοικίες για να πλήξουν, έναν εν δυνάμει μαχητή της Χαμάς, δεν έφταιγε καμιά Λεβάντα, κανένα Ευαγγέλιο, ούτε καν το Where’s Daddy?, έφταιγε ο μαχητής, ή η Χαμάς, που έστελνε στο σπίτι του τον μαχητή να κοιμηθεί με την οικογένειά του, χρησιμοποιώντας τους αθώους γείτονές του, σαν ανθρώπινες ασπίδες.
Τα πρόσωπα των «τρομοκρατών» μαχητών της Χαμάς, σύμφωνα με τον Genocide Joe Biden και τους Μένουμε Ευρώπη πολιτικούς, είναι πρόσωπα που παραπέμπουν ηλικιακά στα παιδιά που το 2009 δήλωναν στην Ρασίγια Αμπου Σουάμ, πως δεν υπάρχει κανένα μέλλον και κατά 80% ήταν τρομακτικά θυμωμένοι γι’ αυτό. Όταν βλέπεις πως δεν υπάρχει κανένα μέλλον στη ζωή σου τότε επιλέγεις τον θάνατό σου. Σαν τον Μάρεκ Έντελμαν, έναν από τους αρχηγούς της εξέγερσης στο Γκέτο της Βαρσοβίας, που δήλωσε πως δεν τον νίκησαν οι ναζί αλλά οι φλόγες. Αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά θα προσέξεις πως κανείς δεν φοράει αλεξίσφαιρο γιλέκο, ούτε καν κράνος. Γιατί δεν τον νοιάζει η επιβίωση αν είναι μια καινούργια επιστροφή στην κόλαση…
Είναι η εικόνα που σερβίρετε από τα επίσημα κανάλια ενημέρωσης και τις κυβερνήσεις, πως εδώ έχουμε έναν πόλεμο ανάμεσα σε δυο ισάξιους και πάνοπλους εχθρούς. Μόνο που παρακολουθούμε έναν πόλεμο, στον οποίο ένας πάνοπλος εχθρός, αμυνόμενος… εισβάλει και εξοντώνει, γυναίκες και παιδιά… Είναι ένας πόλεμος που σκοτώνει το μέλλον ενός λαού, αφανίζοντας υποδομές, κατοικίες και όσες περισσότερες μανάδες μπορεί. Ξέρουν ότι αποτελούν όπλα, γιατί γεννούν. Με τον τρόπο τους, σύμφωνα με την Λάιλα Χάλεντ, είναι οι τροφοδότριες του αγώνα για την χειραφέτηση.
Από την άλλη κρύβεται επιμελώς η εικόνα της συλλογικής δράσης των Παλαιστινίων, γιατί δεν πρόκειται μόνο για την Χαμάς. Την\ δράση την υποστηρίζει όλη η οργανωμένη παλαιστινιακή αριστερά. Όπως διαπιστώνει η Τζόντι Ντιν30 καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας, σε κείμενό της στον ιστότοπο Verso και αναρωτιέται γιατί η αριστερά στον ιμπεριαλιστικό πυρήνα, την ψυχοπονιάρικη Δύση εννοεί, ακολουθεί στην καταδίκη της Χαμάς που προωθούν οι Αμερικάνοι και οι ακόλουθοί τους. Πιστεύει πως με τον τρόπο τους, τάσσονται κατά της παλαιστινιακής επανάστασης, νομιμοποιώντας την καταστολή του παλαιστινιακού πολιτικού σχεδίου, προδίδοντας τις αντιιμπεριαλιστικές προσδοκίες μιας προηγούμενης γενιάς.
Στις 7 του Οκτώβρη εκτελέστηκε μια δράση παράτολμη, εξωπραγματική στην σύλληψή της και δολοφονική, ως προς τον αποτέλεσμά της. Για το πόσο δολοφονική υπήρξε δεν έχει ερευνηθεί από ανεξάρτητους ερευνητές, οι μόνοι που πληροφορούν τον κόσμο είναι, ο Θεόσταλτος Μπίμπι και οι υπουργοί του. Γι’ αυτό και δεν στέκει η κατηγορία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης κατά της Χαμάς, η οποία με τον τρόπο της εξισώνει το θύμα με τον θύτη. Ας κάνει ανεξάρτητη έρευνα πρώτα και μετά να βγει και να κατηγορήσει οποιονδήποτε. Το Ισραήλ, μια δύναμη κατοχής, δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο κάδρο με την Χαμάς, μια δύναμη αντίστασης…
Η δικιά μου σκέψη πηγαίνει σε μια σκηνή από γουέστερν, πάντα παίζει ο Τζον Γουέην, ο τέλειος Αμερικανός ήρωας. Κάνει τον κτηματία που γυρίζει στο ράντσο του, το βρίσκει καμένο και την οικογένειά του, γυναίκα και τέσσερα παιδιά, νεκρά από άγρια βασανιστήρια. Μέσα στον θρήνο του παρατηρεί, πως τους πήραν και το σκάλπ. Ουρλιάζει, τους θάβει μέσα σε γενική θλίψη και ορκίζεται να τους εκδικηθεί. Αμέσως έχει καταλάβει, τα βέλη που βρίσκει, δείχνουν τους Κομάντσι. Η περιοχή που βρίσκεται το ράντσο, ήταν η περιοχή τους. Ήξερε πως τον μισούσαν, σκότωσε πολλούς όταν τους έδιωξε από την περιοχή τους. Μετά από πολλές περιπέτειες, γουέστερν είναι αυτό, τους βρίσκει στο μέρος που έχει κατασκηνώσει όλη η φυλή. Περιμένει το ξημέρωμα και τότε επιτίθεται με τους άντρες του και εξοντώνουν όλους όσους συναντούν στο διάβα τους, άντρες, γυναίκες, παιδιά και τους πεντακόσιους κατοίκους του καταυλισμού. Δεν τους παίρνει το σκαλπ, είναι πολιτισμένος αυτός. Τους αφήνει άταφους, βορά στα τσακάλια και στους γύπες. Παραδείγματα προς αποφυγήν, για τους υπόλοιπους Ινδιάνους που κατοικούν στην γύρω περιοχή.
Παρόμοια είναι η σκέψη του Θεόσταλτου Μπίμπι. Παρόμοια και η αναλογία της απάντησής του απέναντι στους δικούς του Ινδιάνους.
Στην ζωή υπάρχουν στιγμές, σαν την στιγμή που οι Παλαιστίνιοι με αλεξίπτωτα πλαγιάς, αποφεύγουν την ισραηλινή αεράμυνα και εφορμούν αφήνοντας πίσω τους πτώματα, κυρίως εποίκων αλλά και νέων ανθρώπων που διασκεδάζουν αμέριμνοι σε πάρτι, μαζεύουν και μερικές εκατοντάδες ομήρους κάθε ηλικίας και γυρνούν αλαλάζοντας στη βάση τους. Γνωρίζουν εξαρχής ότι το τίμημα που θα πληρώσουν είναι δυσανάλογο, αλλά είναι αποφασισμένοι γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν, πέρα από μια ξεγυμνωμένη ζωή.
Από εκείνη τη μέρα τίποτα δεν είναι ίδιο για την περιοχή. Βασικά τίποτα δεν είναι ίδιο για τον κόσμο. Οι δράσεις πυροδότησαν ένα υποκείμενο, το οποίο με την σειρά του άλλαξε τον κόσμο, επειδή χάραξε ένα κενό στο δοσμένο30. Αυτό παράγει νέα συναισθήματα, η δοσμένη πραγματικότητα έχει πολλές ρωγμές, δεν είναι τόσο στέρεη όσο πιστεύουμε. Αυτού του είδους τα συναισθήματα, είναι που τρομάζουν στο βάθος την άρχουσα τάξη των ιδιοκτητών του κόσμου και προσπαθεί να τα σβήσει πριν εξαπλωθούν.
Η φωτογραφία ανήκει στον φωτορεπόρτερ του Reuters, Μοχάμεντ Σάλεμ. Δείχνει την Ινάς Μαάμαρ να νανουρίζει το σαβανωμένο κορμάκι της πεντάχρονης ανιψιάς της, Σάλι, που σκοτώθηκε μαζί με την μητέρα και την αδελφή της, από ισραηλινό πύραυλο στην Χαν Γιουνίς. Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο του World Press Photo. Ο ίδιος ο Μοχάμεντ δήλωσε: «Ήταν μια δυνατή και θλιβερή στιγμή και αισθάνθηκα ότι η εικόνα συνόψιζε με την ευρεία έννοια αυτό που συνέβαινε στην Λωρίδα της Γάζας».
Έτσι μας προβάλουν εικόνες των Παλαιστινίων να υποφέρουν, να πενθούν γιατί πεθαίνουν. Η ανθρωπιά τους τίθεται υπό την αίρεση του πόνου για όσα έχουν χάσει, αλλά και για όσα υπομένουν. Οι Παλαιστίνιοι από αυτό εισπράττουν συμπάθεια, αλλά όχι χειραφέτηση – η χειραφέτηση θα εξαφάνιζε την συμπάθεια. Η εικόνα του θύματος που υποφέρει παράγει τον «καλό» Παλαιστίνιο πολίτη. Ακόμα καλύτερα όταν πρόκειται για παιδιά, γυναίκες ή ηλικιωμένους – αθώα θύματα μιας κανονικότητας πολέμου. Όσοι αντιστέκονται, ειδικά ως μέλη οργανωμένων ομάδων, είναι οι κακοί: ο τερατώδης εχθρός που πρέπει να εξαλειφθεί. Το πρόβλημα είναι, ότι πάντα όλοι, είναι ο στόχος.
Έτσι, για τα αθώα θύματα που προκύπτουν από την στοχοποίηση των «καλών» Παλαιστινίων, φταίνε πάντα νομοτελειακά οι κακοί, που πάνε και κρύβονται ανάμεσά τους. Είναι αυτό που στο χωριό μου λένε: μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.
Είναι μια συνειδητή επιλογή, η αφήγηση να ξεκινά από την 7 του περασμένου Οκτώβρη παρουσιάζοντας έναν κατάλογο φρικαλεοτήτων της Χαμάς, σαν να ξεκίνησαν εκείνη την στιγμή. Σαν να μην αποτελούν ένα κομμάτι της ιστορίας, εικόνα της αποικιοκρατίας, της κατοχής και της πολιορκίας. Γίνεται για να εμποδίσουν το κενό της διαταραχής από την ρωγμή στο δεδομένο που προκάλεσε το υποκείμενο, σε απλά Ελληνικά, η Χαμάς.
Θολώνει η εικόνα μόλις φτάνουμε στα θύματα, μένουμε μόνο στα πτώματα και στον θρήνο που παράγουν, χωρίς να κοιτάμε την μεγάλη εικόνα που αφορά πάνω από 2000000 Παλαιστίνιους, που λιμοκτονούν. Ή σκοτώνονται από τα πυρά του «Αμυντικού» στρατού του Ισραήλ, πριν αρχίσουν να πεθαίνουν από την πείνα.
Μετά από επτά μήνες ανελέητων βομβαρδισμών με πάνω από πενήντα χιλιάδες θύματα, ποια είναι τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας;..
Έχουμε μια επιχείρηση με ένα φανερό στόχο, την συντριβή της Χαμάς και έναν κρυφό, την μεθοδευμένη, εδώ και χρόνια, μαζική εθνοκάθαρση των εδαφών που καταλαμβάνονται. Από την αρχή γίνεται αντιληπτό, ότι δεν υπάρχει σχέδιο για την επόμενη μέρα στην Λωρίδα της Γάζας, μετά την υποτιθέμενη συντριβή της Χαμάς. Αυτό είναι που κάνει εμφανή τον κρυφό στόχο, την μαζική Εθνοκάθαρση. Πως γίνεται αυτό; Αρκεί να κάνεις συγκεκριμένα βήματα. Πρώτο βήμα σκοτώνεις έναν αρκετά σημαντικό αριθμό αθώων-αμάχων Παλαιστινίων. Αυτό δίνει ισχυρό κίνητρο στους υπόλοιπους να πάρουν ότι μπορούν και να το βάλουν στα πόδια. Αυτό το συνδυάζεις με το δεύτερο βήμα. Κάνεις τον τόπο ακόμα πιο αβίωτο, λιμοκτονώντας, με κάθε ευκαιρία και με σιωπηρή αποδοχή από τις ΗΠΑ, τους Παλαιστίνιους θέλουν να τους σπρώξουν όλους, έξω από την Λωρίδα της Γάζας. Έξω από τα όρια αυτού, που ο Τζον Μερσχάιμερ31 αποκαλεί, Μεγάλο Ισραήλ.
Κάτι όμως δεν φαίνεται να λειτουργεί σωστά στο πεδίο της εφαρμογής. Και κάποια στιγμή αρχίζουν και ξεφεύγουν τα πράγματα και οδηγούνται από την μαζική Εθνοκάθαρση, στην Γενοκτονία. Γιατί το λέω αυτό;.. Δεν έχουμε παρά να δούμε τον ορισμό της, σύμφωνα με το άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας, στον οποίο ορίζεται ως Γενοκτονία «… οποιαδήποτε από τις παρακάτω πράξεις με στόχο τον μερικό ή ολικό αφανισμό μιας φυλετικής, εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας, όπως:
Α. Θανάτωση των μελών της ομάδας
Β. Πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας
Γ. Σκόπιμη επιβολή συνθηκών ζωής με στόχο το φυσικό αφανισμό, ολικό ή μερικό, μελών της ομάδας
Δ. Επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην παρεμπόδιση γεννήσεων εντός της ομάδας
Ε. Δια της βίας μεταφορά ανήλικων μελών της ομάδας σε κάποια άλλη».
Κοινώς στην Λωρίδα της Γάζας, πληρούνται και οι πέντε όροι.
Σε πολλούς μπορεί να φανεί αδιανόητη η επόμενη ερώτηση.
Πως είναι δυνατόν τα εγγόνια των θυμάτων μιας γενοκτονίας, να εκτελούν μια γενοκτονία;..
Αυτό πράγματι εμένα με ξεπερνά. Πολλοί που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές, θα μου προσάψουν την κατηγορία του αντισημίτη. Είναι κάτι που είναι της μόδας άλλωστε. Όταν κάποιος κατηγορεί το Ισραήλ, αυτομάτως γίνεται αντισημίτης. Σαν τον Τζέρεμι Κόρμπιν, την Χάνα Άρεντ, τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, τον Πρίμο Λέβι, την Ναόμι Κλάιν ή την Τζούντιθ Μπάτλερ32 και πολλούς άλλους, Εβραίους αλλά και πολίτες του κόσμου.
Από την δικιά μου πλευρά, την οποία και θεωρώ αμελητέα σε σχέση με τους προηγούμενους, πιστεύω πως χρωστάμε πολλά στους Εβραίους, που αποτέλεσαν την πρωτοπορία των μεγάλων επαναστάσεων και κατακτήσεων της νεωτερικής ευρωπαϊκής σκέψης, στην φιλοσοφία, την κοινωνιολογία, την οικονομία την πολιτική αλλά και τις επιστήμες. Άνθρωποι, που ο Ισαάκ Ντόιτσερ ονόμασε ως «μη Εβραίους Εβραίους33», αιρετικοί που υπερέβαιναν τον Ιουδαϊσμό τους. Ο κατάλογος είναι μακρύς: Καρλ Μαρξ, Φραντς Κάφκα, Ρόμπερτ Μούζιλ, Σίγκμουντ Φρόιντ, Γκέοργκ Ζίμελ, Καρλ Μανχάϊμ, Εμίλ Ντιρκέμ, Αλμπερτ Αϊνστάιν, Αρνολντ Σένμπεργκ, Μαξ,Χόρκχαϊμερ, Τέοντορ Αντόρνο, Χέρμπερτ,Μαρκούζε, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Κλοντ Λεβί-Στρος, Χάνα Άρεντ είναι μερικοί, θα μπορούσα να συνεχίσω κι να φτάσω στο σήμερα και να θυμηθώ: την Ναόμι Κλάιν, τον Ίμρε Κέρτες, τον Τρότσκι, την Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον Πρίμο Λέβι, τον Εντγκάρ Μορέν και άλλους που έχουν ένα κοινό στοιχείο, ενώ με τον τρόπο τους έχουν αποποιηθεί την κοινότητά τους, δεν ενσωματώθηκαν σε καμία εθνική ταυτότητα. Αυτοί οι «μη Εβραίοι Εβραίοι» γινόντουσαν Εβραίοι μόνο κάτω από το βλέμμα του αντισημίτη.
Το θέμα είναι ότι αυτοί οι «μη Εβραίοι Εβραίοι» δεν έχουν καμία σχέση με τους Σιωνιστές που διοικούν το κράτος του Ισραήλ, οι οποίοι είναι το ακριβώς αντίθετο. Οι μεν εκπροσωπούν έναν μεταεθνικό κοσμοπολιτισμό, οι δε εκπροσωπούν έναν θεοκρατικό-εθνοκρατικό ρατσισμό.
Για του λόγου το αληθές, από το 2018, σύμφωνα με νομοσχέδιο για το Εθνος-Κράτος, που πέρασε ο Θεόσταλτος Μπίμπι, το Ισραήλ ορίζεται και τυπικά ως «το εθνικό κράτος του εβραϊκού λαού». Σε αυτό δηλώνεται ότι: «Το δικαίωμα άσκησης εθνικής αυτοδιάθεσης στο κράτος του Ισραήλ είναι μοναδικό για τον εβραϊκό λαό». Στο ίδιο νομοσχέδιο προβλέπεται η κατάργηση του επίσημου καθεστώτος της αραβικής γλώσσας, ορίζοντας σαν επίσημη γλώσσα του Ισραήλ, την εβραϊκή.
Αποτελεί, αυτό που ο καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Χάιφα Sammy Smooha, ορίζει σαν «εθνοτική δημοκρατία». Είναι η μορφή της δημοκρατίας, στην οποία συνυπάρχουν δυο εθνότητες, τα μέλη των όποιων δεν έχουν ίσα δικαιώματα – τα δικαιώματά τους εξαρτώνται από την εθνικότητά τους. Με λίγα λόγια μια ανάπηρη δημοκρατία. Κι αυτή είναι μια ευγενική εκδοχή γιατί σύμφωνα με άλλους Ιστορικούς ή Κοινωνιολόγους, όπως ο Slomo Sand ή o Oren Yiftachel, αλλά και οργανώσεις όπως η εβραϊκή B’Tselem, η Human Rights Watch και η International Amnesty, το χαρακτηρίζουν σαν εθνοκρατία και καθεστώς απαρτχάιντ αφιερωμένο στην εβραϊκή υπεροχή.
Η κυρία Νίκι Χέιλι, μέχρι πρότινος υποψήφια Ρεπουμπλικάνα για το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου των ΗΠΑ, πρώην πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ (2017-2018) μέσα στον οποίο, ενώ υποστήριζε το ειρηνευτικό σχέδιο -λύση δυο κρατών- παράλληλα πρότεινε, την μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, από το Τελ Αβίβ. Στο τέλος έφτασε να αρνείται την λύση των δυο κρατών. Όταν διεκδικούσε το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων απέναντι στον Τραμπ, ξεκίνησε η επίθεση της Χαμάς. Τότε διακινούσε ένα ευφάνταστο σενάριο, στο οποίο η επίθεση της Χαμάς είχε ενορχηστρωθεί από το Ιράν, σε συνεργασία με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και την οικονομική στήριξη της Κίνας. Βαφτίζοντας όλους αυτούς αιώνια απειλητικούς εχθρούς των ΗΠΑ και της Δύσης συνολικότερα, δικαιολογούσε την γενοκτονία που παρακολουθούμε στην Λωρίδα της Γάζας, αναδείκνυε τον διαμεσολαβητικό ρόλο του Ισραήλ στην περιοχή λέγοντας «Αυτό που πρέπει να καταλάβει η Αμερική είναι, αν το Ισραήλ πολεμά τους εχθρούς μας, πως μπορούμε να μην τους βοηθήσουμε; Η Αμερική πρέπει να κάνει ό,τι χρειάζεται το Ισραήλ και να σταματήσει να τους λέει πως θα πολεμήσουν αυτόν τον πόλεμο». Και για να δείξει ότι το εννοεί πήγε και έγραψε πάνω σε οβίδες των 155 mm, σε μεταφράσιμα ελληνικά: «Τελειώστε τους! Η Αμερική αγαπάει (καρδούλα) Ισραήλ, πάντα». Λίγες μέρες μετά οι βόμβες έπεσαν στη Ράφα, περιοχή που το Ισραήλ, είχε υποδείξει στους Παλαιστίνιους ως ασφαλή ζώνη (safe zone) αφήνοντας 45 νεκρούς, μεταξύ των οποίων και μωρά. Υπάρχει κάτι το νοσηρό εδώ και δεν το μολογούμε.
Σύμφωνα με τα παραπάνω κάθε νόμος που ψηφίζεται στην Κνεσέτ, αφορά μόνο τους Εβραίους. Αυτό από μόνο του δείχνει την εθνοκάθαρση που ούτως ή άλλως εξελίσσεται και στο εσωτερικό του Ισραήλ. Έτσι για να επιστρέψω και στο προηγούμενο ερώτημά μου, γιατί τα εγγόνια των θυμάτων μιας γενοκτονίας, να εκτελούν μια γενοκτονία; Η απάντηση είναι απλή και μας τη δίνει ο Τζον Μερσχάιμερ31, κανένας από τους στόχους της επιχείρησης δεν έχει επιτευχθεί. Ούτε η Χαμάς έχει συντριβεί, κι ας έφτασαν μέχρι τα σύνορα με την Αίγυπτο. Αλλά ούτε οι Παλαιστίνιοι φεύγουν από την Λωρίδα της Γάζας, 300000 Παλαιστίνιοι επιβιώνουν όπως μπορούν στη Βόρεια Γάζα και οι υπόλοιποι, απλά παίζουν κυνηγητό με τον «Αμυντικό» στρατό του Ισραήλ. Έτσι υποχρεώνονται να βαδίσουν προς τον δρόμο της τελικής λύσης, για να μπορέσει το εθνοκεντρικό κράτος του μεγάλου Ισραήλ να απαλλαχθεί από τους ενοχλητικούς Παλαιστίνιους. Το Ισραήλ έχει εγκλωβιστεί στην Λωρίδα της Γάζας η οποία έχει εξελιχθεί σε σφηκοφωλιά κι αυτό δεν είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
Παρά τον θάνατο ή τραυματισμό χιλιάδων μαχητών, η Χαμάς και οι υπόλοιπες αντιστασιακές οργανώσεις παραμένουν αξιόμαχες σε ολόκληρη τη Λωρίδα, την οποία υποτίθεται ότι ελέγχει και κατέχει το Ισραήλ, στήνοντας πολύνεκρες ενέδρες και εκτοξεύοντας ρουκέτες σε διάφορες κοντινές πόλεις, όπως η Σντερότ και η Ασκελόν. Συνάμα κατορθώνουν να κρατούν και τους εναπομείναντες εκατό ομήρους, οι περισσότεροι των οποίων είναι στρατιωτικοί κι αυτό αποτελεί πλήγμα για το ηθικό των κατακτητών ισραηλινών. Παράλληλα δημιουργεί ρήγματα στην ισραηλινή κοινωνία, προκαλώντας αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, με μπροστάρηδες τους συγγενείς των ομήρων.
Την ίδια ώρα προκαλεί τεράστιες ζημιές στην ισραηλινή οικονομία, λόγω τους κόστους που προκύπτει από την μαζική επιστράτευση, την εκκένωση μεγάλου μέρους του βόρειού Ισραήλ, 100000 κάτοικοι μετακινήθηκαν από τα σπίτια τους, λόγω των ρουκετών της Χεσμπολάχ, αλλά και τις επιπτώσεις του επιτυχημένου αποκλεισμού, που έχει επιβάλει η επαναστατική κυβέρνηση των Χούθι στην Ερυθρά Θάλασσα.
Την ίδια στιγμή, για πρώτη φορά καταπατούνται δύο βασικές οδηγίες, από τον «Αμυντικό» Στρατό του Ισραήλ: η Οδηγία Αννίβας και το Δόγμα Νταχίγια.
Η Οδηγία Αννίβας επιτρέπει την χρήση κάθε απαιτούμενης βίας, για να μην πέσει στρατιώτης στα χέρια του εχθρού και χρησιμοποιηθεί ως λόγος εκβιασμού ή ανταλλαγής κρατουμένων. Το Δόγμα Νταχίγια προέκυψε σαν στρατηγική «ασύμμετρου πολέμου», το 2006 στην τιμωρητική εισβολή στο Λίβανο, του «Αμυντικού» Στρατού του Ισραήλ εναντίον της Χεσμπολάχ, ήθελαν να την αφανίσουν κι αυτή, εκ του αποτελέσματος απέτυχαν. Πήρε τ’ όνομά της από την συνοικία Νταχίγια στα νότια προάστια της Βηρυτού, όπου η Χεσμπολάχ είχε το στρατόπεδό της το οποίο και ισοπεδώθηκε. Η τιμωρητική εισβολή έγινε σε εφαρμογή της Οδηγίας Αννίβας σαν απάντηση για την απαγωγή 2 ισραηλινών στρατιωτών. Ποιο ξεκάθαρα το Δόγμα Νταχίγια διατυπώθηκε από τον Γκάντι Αϊζενκοτ, νυν υπουργό άνευ χαρτοφυλακίου και πρώην αρχηγού του γενικού επιτελείου, του «Αμυντικού» Στρατού του Ισραήλ, την περίοδο 2015-2019. Το 2008 είχε δηλώσει σε ισραηλινή εφημερίδα: «Θα ασκήσουμε δυσανάλογη ισχύ εναντίον κάθε χωριού από το οποίο βάλλεται το Ισραήλ και θα προκαλέσουμε τεράστιες ζημιές και καταστροφές. Από τη δική μας σκοπιά πρόκειται για στρατιωτικές βάσεις» Προσθέτοντας με νόημα πως «αυτό δεν είναι πρόταση. Είναι σχέδιο που έχει ήδη εγκριθεί». Το Δόγμα Νταχίγια σημαίνει υπερπολλαπλάσια σε δύναμη αντίποινα, ώστε ο λαός πάνω στον οποίο εφαρμόζεται να μην ξανασκεφτεί να επιτεθεί στο Ισραήλ. Κάποιοι το παρομοίαζαν με το κούρεμα του γκαζόν.
Όταν το Ισραήλ «Αμυντικά» παραβίασε τον εναέριο χώρο της Συρίας και βομβάρδισε την πρεσβεία του Ιράν, σκότωσε 16 Ιρανούς «τρομοκράτες», όλοι ήταν τρομοκράτες για τον Θεόσταλτο Μπίμπι και την παρέα του. Τότε ο Γενοκτονικός Τζο, έσπασε όλα τα μπιμπελό που βρίσκονται στο οβάλ γραφείο, από τα νεύρα του. Συνειδητοποίησε αμέσως, γιατί χαζός δεν είναι κι ας τον κατηγορούν ότι έχει άνοια, ότι αυτός ο μάδερφάκερ ο Νετανιάχου, θέλει να τους μπλέξει λες και δεν ήταν ήδη μπλεγμένοι, στον δικό του πόλεμο. Δεν φτάνει που τον αφήνουν να κάνει ότι θέλει στη Γάζα. Και το χειρότερό είναι πως αυτός ο φάκινγκ σαν οβ δε μπιτς, θέλει να τον βάλει να πολεμά με τους Ιρανούς, θέλει να ανατινάξει όλη την περιοχή. Έριξε πολλά μπινελίκια, τα οποία δεν μπορώ να περιγράψω για να μην θεωρηθώ αντισημίτης, για κάνα τρίωρο. ‘Όταν άκουσε την Τεχεράνη ότι θα απαντήσει με κάθε δυνατό τρόπο, έριξε τα μούτρα του και πήρε τηλέφωνο, στην Τεχεράνη, μέσω Μουσκάτ (πρωτεύουσα Ομάν) και αφού ζήτησε συγνώμη για το χτύπημα δηλώνοντας ότι δεν ήξερε, γιατί δεν ρώταγε, έψησε τους Ιρανούς, η απάντησή τους να είναι για τα μάτια του κόσμου και να μην έχει νεκρούς, άντε κάνα άδειο στρατόπεδο. Μετά πήρε τον Θεόσταλτο Μπίμπι και του είπε ξεκάθαρα πως θα του κικ χις ας, ελληνιστί, θα του κόψει τον κώλο αν απαντήσει στην απάντηση των Ιρανών με ασύμμετρο τρόπο, όπως κάνει στην Λωρίδα της Γάζας.
Η Οδηγία Αννίβας καταπατήθηκε ήδη με την επιχείρηση της Χαμάς και τους 240 ομήρους.
Έπρεπε να φτάσουμε 1 του Απρίλη για να βγει στην επιφάνεια, ο υπόγειος πόλεμος που μαίνεται ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ισραήλ και Ιράν. Φάνταζε σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα η είδηση πως το Ισραήλ βομβάρδιζε την πρεσβεία του Ιράν στην Δαμασκό, σκοτώνοντας 16 Ιρανούς πολίτες. Τους βάφτισε τρομοκράτες, γιατί ανήκαν στην δύναμη Κουντς, επίλεκτη δύναμη των φρουρών της επανάστασης του Ιράν. Δεν ενημέρωσαν τους Αμερικάνους, θέλοντας να προκαταλάβουν την εμπλοκή τους σε μια ενδεχόμενη διαμάχη με το Ιράν κι αυτό τους εξόργισε. Το Ιράν υποσχέθηκε να αντιδράσει τιμωρητικά και να επιτεθεί στο Ισραήλ.
Έκανε δυο εβδομάδες να επιτεθεί. Στο διάστημα αυτό βρισκόταν σε συνεννοήσεις με τους Αμερικάνους, μέσω μεσαζόντων γιατί επίσημα δεν μιλιούνται. Εκεί συμφωνούν ότι η επίθεση των Ιρανών θα είναι περιορισμένη, ως προς τους στόχους και σε συγκεκριμένες τροχιές, ώστε να το αντιμετωπίσουν όλοι μαζί. Την ίδια περίοδο, προειδοποίησαν το Ισραήλ να μην επιμείνει στην δική του απάντηση γιατί τότε θα…
Τελικά έγινε αυτό που ήθελαν οι Αμερικάνοι. Στις 14 του Απρίλη, εκτοξεύτηκαν 30 πύραυλοι cruise και 300 ντρόουνς, το ονομάτισαν «Επιχείρηση Αληθινή Υπόσχεση» και κράτησε κοντά στις πέντε ώρες. Κάνα δυο πύραυλοι χτύπησαν την μεγαλύτερη αεροπορική βάση, στη Νεγκέβ στο Νότιο Ισραήλ. Οι υπόλοιποι αναχαιτίστηκαν από την Ιερή Αμυντική Συμμαχία: Αμερικάνων, Άγγλων, Γάλλων, Ιορδανών και Σαουδαράβων, σε αγαστή συνεργασία με την «Αμυντική» αεροπορία του Ισραήλ. Εδώ είναι που παρουσιάζεται το πρώτο μεγάλο πρόβλημα για το Ισραήλ. Για να αντιμετωπίσει την επίθεση χρειάστηκε την σύμπραξη πέντε κρατών και την συμφωνία των Ιρανών με τους Αμερικάνους, να μην επιμείνουν στην επίθεση. Κοινώς, δεν μπορεί το ακατανίκητο Ισραήλ να αμυνθεί μόνο του. Δεύτερο πρόβλημα, αναγκάζεται από τους Αμερικάνους να καταπατήσει το Δόγμα Νταχίγια, τα αντίποινα της απάντησης είναι ασύμμετρα… συμβολικά.
Στις 19 του Απρίλη χτυπούν ένα ραντάρ, στην περιοχή του Ισπαχάν και… αυτό ήταν. Ένα ραντάρ που καθοδηγούσε μια συστοιχία πυραύλων S 300, χωρίς νεκρούς, χωρίς ερείπια… Τίποτα, σιγή…
Κάποτε στην Ρωσία, τότε την αποκαλούσαν Σοβιετική Ένωση. Είναι Γενάρης του 1942, η επιχείρηση Μπαρμπαρόσα φτάνει στο τέλος της, λόγω κρύου. Για να λέμε την αλήθεια, το μολογήσανε και οι ίδιοι οι Γερμανοί-ναζί, πως το δαγκώσανε από το κρύο. Παρόλα αυτά, ήταν απόλυτα πεπεισμένοι για τη νίκη τους, στο κάτω κάτω της γραφής πολεμούσαν να υποτάξουν μια κατώτερη φυλή. Τους Σλάβους, που άξιζαν να είναι υποτελείς στους Αρείους. Μάλιστα, είχε αποφασιστεί πως μετά τους Εβραίους θα ακολουθούσαν οι Σλάβοι, όλων των ειδών. Πανάθεμά τους, είναι πολλοί και κατοικούν σε πλούσια εδάφη. Είναι αποφασισμένοι να πετύχουν εκεί που απέτυχε ο Ναπολέοντας. Όλοι τους, εκτός από έναν περίεργο ΙταλοΓερμανό Φασίστα συγγραφέα-ανταποκριτή, τον μοναδικό που έστελνε ανταποκρίσεις απευθείας από την πρώτη γραμμή στο Ανατολικό Μέτωπο, ο οποίος γοητεύτηκε από τους Σοβιετικούς, πολίτες-στρατιώτες. Τον λέγανε Κουρτ Έριχ Σούκερτ, αλλά δεν του πολυάρεσε τ΄ όνομά του γιατί γενικά δεν πολυεκτιμούσε τους Γερμανούς, ήθελε να τον φωνάζουν Κούρτσιο Μαλαπάρτε34. Ήταν ο μόνος που διαφωνούσε με την γραμμή νίκης, που εξέπεμπαν οι Στρατηγοί τραγουδώντας πρίμο σεκόντο με τον Γκέμπλες: Καλπάζουμε προς την τελική νίκη, είναι ζήτημα μηνών και άλλα παρόμοια εξίσου υπερβολικά. Αυτός αντίθετα, προέβλεπε πως θα χάσουν και είναι θέμα χρόνου για να φανεί η πραγματικότητα. Τι ήταν αυτό που έβλεπε ο Μαλαπάρτε και δεν έβλεπαν οι Στρατηγοί;.. Ο ίδιος το αποκαλεί σαν μεγαλοσύνη του σοβιετικού λαού.
Η Χαμάς και κατ’ επέκταση οι Παλαιστίνιοι, ήδη έχουν πετύχει τον στόχο τους. Να Χαμίσουν τον Θεόσταλτο Μπίμπι και την παρέα του. Ακόμα κι αν δεν τους πιστεύει ο Γενοκτονικός Τζο, παρέα με τον αμήχανο έμπορα Σολτς και τους ενοχικούς ηγέτες της Δύσης, εξαιρώ τον δικό μας Μωυσή που πάντα στέκει στην σωστή μεριά της Ιστορίας, της άρχουσας τάξης των ιδιοκτητών του κόσμου.
Έχουν αρχίσει να τους πιστεύουν οι λαοί των χωρών τους. Οι καταλήψεις φοιτητών στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, που απαιτούν οι σχολές τους να αποκοπούν από το Ισραήλ σε οικονομικό επίπεδο. Αυτό σημαίνει αποεπένδυση από ισραηλινές εταιρείες. Ξέρουν πως δεν είναι το πλήγμα που θα εμποδίσει τον πόλεμο, αλλά πιστεύουν πως θα αναδείξει την διαπλοκή προσώπων, ιδρυμάτων, κυβερνήσεων και μυστικών υπηρεσιών, μιας και όλα τα Πανεπιστήμια του Ισραήλ, όπως περιγράφει η Maya Wind35 στο βιβλίο της, «Towers of ivory and steel – Πως τα Ισραηλινά Πανεπιστήμια αρνούνται την Παλαιστινιακή Ελευθερία», εμπλέκονται στο ισραηλινό σύστημα καταπίεσης και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σχεδίου εποικισμού και εκδίωξης των Παλαιστινίων από τη γη τους.
Ακόμα κι αν σήμερα τίποτα δεν δείχνει την ήττα των Ισραηλινών, σε βάθος χρόνου πιστεύω πως θα απαντηθεί το δίλημμα που έθεσε ο Άμος Οζ και οι Παλαιστίνιοι, θα πετάξουν τους Εβραίους στη θάλασσα. Σ΄ αυτό το συμπέρασμα καταλήγω παρακολουθώντας όσο είναι δυνατόν, λόγω της απόστασης που μας χωρίζει, το βλέμμα των ανθρώπων της Γάζας που θρηνούν, μιλούν και γενικά κοιτούν την κάμερα. Πέρα από τον θυμό και το μίσος προς κάθε Εβραίο που φανερώνουν, κρύβουν και μια δύναμη ψυχής που αντέχει στον φόβο του θανάτου, την πείνα, τις κακουχίες και το συνεχές «Αμυντικό» σφυροκόπημα των δυνάμεων κατοχής. Αρνούμενοι να εγκαταλείψουν τις ισοπεδωμένες γειτονιές τους αντιστεκόμενοι με κάθε τρόπο, παγιδεύοντας το Τελ Αβίβ στην ίδια του την βαναυσότητά του. Είναι τα ίδια στοιχεία που με τον τρόπο του περιέγραφε ο Κούρτσιο Μαλαπάρτε, στις ανταποκρίσεις του από το Ανατολικό Μέτωπο, τον Σοβιετικό λαό. Σημειώνω πως του πήρε δύο χρόνια για να κερδίσει, αλλά είχε 10000000 νεκρούς.
Οι Παλαιστίνιοι, στο βάθος του χρόνου θα κερδίσουν τον αγώνα τους,
αλλά με πολύ μεγάλο τίμημα πληρωμένο σε αίμα.
O Handala είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που αρνείται να μεγαλώσει και δεν κρατάει ταμπούρλο. Θα μεγαλώσει όταν επιστρέψει στην πατρίδα. Οι νόμοι της φύσης δεν ισχύουν γι’ αυτόν κι αυτό τον κάνει μοναδικό. Είναι πάντα ο εαυτός του, παρότι δεν είναι όμορφος – τα μαλλιά του είναι σαν τα μαλλιά του σκαντζόχοιρου που τα χρησιμοποιεί σαν όπλο. Σίγουρα δεν είναι ένα καλοθρεμμένο, ευτυχισμένο, ήρεμο, ή χαϊδεμένο παιδί. Είναι πεινασμένος και ξυπόλητος. Ζει μαζί με τ’ άλλα παιδιά σε στρατόπεδα προσφύγων. Ακόμα κι όταν είναι σκληρός, μυρίζει κεχριμπάρι. Δεν έχει πρόσωπο, είναι όλα τα πρόσωπα. Τα χέρια του είναι ενωμένα πίσω από την πλάτη του, δείχνοντας την απόρριψή του για μια εποχή που οι παρουσιαζόμενες λύσεις είναι αμερικανικής έμπνευσης. Γεννήθηκε το 1975 στο Λονδίνο. Πατέρας του ήταν ο Νατζί Αλ Αλί. Τα παραπάνω αποτελούν τις σκέψεις, που τον οδήγησαν στην δημιουργία του Handala. Ο Handala έζησε μέχρι τις 29 του Αυγούστου του 1987, όταν και εξέπνευσε μαζί με τον δημιουργό του. Ένα μήνα πριν, ο Νατζί Αλ Αλί πυροβολήθηκε από αγνώστους, καθώς περπατούσε προς τα γραφεία της εφημερίδας Al–Qabas. Η πρώτη Ιντιφάντα ήταν ήδη έξη μηνών. Ο ή οι δολοφόνοι του δεν βρέθηκαν ποτέ. Σήμερα ο Handala ξαναγεννήθηκε στη μνήμη του λαού του, σαν ένα λαμπρό σύμβολο αγώνα. Δεν τυπώνεται πια σε εφημερίδες, (40000 σκίτσα είχε ζωγραφίσει ο Νατζί Αλ Αλί), αλλά ζωγραφίζεται σε τοίχους δείχνοντας την αδάμαστη θέληση ενός ανύπαρκτου, για τα μάτια της Δύσης, λαού.
Ο Handala36 θα μπορούσε να λέγεται και Μαχμούντ37.
Ο Μαχμούτ Νταρουίς ήταν εννιά χρονών όταν εξελίχθηκε η Νάκμπα. Όταν μεγάλωσε αποφάσισε να πολεμήσει, με τον δικό του τρόπο. Όπλα του, μια πένα ή μια γραφομηχανή. Στόχος του, να χαρτογραφήσει την Παλαιστίνη στα όρια της ανθρώπινης ψυχής. Τα ποιήματά του αποτελούν έναν οδικό χάρτη που περιγράφει την οδυνηρή πορεία ενός λαού, σε μια χώρα μαρτυρίου. Ο Μαχμούτ Νταρουίς έφυγε από την ζωή τον Αύγουστου του 2008, ο λόγος του θανάτου του ήταν η διαλυμένη καρδιά του. Όταν πέθανε, εκδόθηκε το τελευταίο του βιβλίο στην Βηρυτό. Είχε τίτλο: «Ένα ποτάμι πεθαίνει από δίψα».
Μέσα σε τούτο το βιβλίο υπάρχει ένα κείμενο με τίτλο: Το σπίτι απώλεια.
Θα ήθελα να το διαβάσουμε αρχικά μαζί…
Μέσα σε ένα λεπτό ολόκληρη η ζωή ενός σπιτιού τελειώνει.
Το σπίτι απώλεια είναι επίσης ένας φόνος, ακόμα και αν είναι άδειο από κατοίκους.
Ένας ομαδικός τάφος πρώτων υλών που είχαν προορισμό να χτίσουν μια δομή με νόημα, ή ένα ποίημα που είναι κάτι το ασήμαντο εν καιρό πολέμου.
Το σπίτι απώλεια είναι η αποκοπή των πραγμάτων από τις σχέσεις τους και από τις ονομασίες των αισθημάτων, και από την ανάγκη της τραγωδίας να κατευθύνει την ευγλωττία της ματιάς της μέσα στην ίδια τη ζωή του πράγματος.
Σε κάθε πράγμα υπάρχει μια πονεμένη ύπαρξη – μια μνήμη δακτύλων, μια μυρουδιά, μια εικόνα.
Και τα σπίτια σκοτώνονται ακριβώς όπως και αυτοί που τα κατοικούν.
Μαζί σκοτώνεται και η μνήμη των πραγμάτων: πέτρα, ξύλο, γυαλί, σίδερο, τσιμέντο, σκορπίζονται σπασμένα θραύσματα όπως και ένδοξες υπάρξεις.
Και βαμβάκι μετάξι, λινά, χαρτιά, βιβλία που σκίζονται χίλια κομμάτια σαν λέξεις παράνομες.
Πιάτα, κουτάλια, παιχνίδια, δίσκοι, βρύσες, σωλήνες, πόμολα, πλυντήρια ρούχων, ανθοδοχεία, δοχεία με ελιές και τουρσί, κονσέρβες, όλα διαλύονται ακριβώς όπως και οι κάτοχοί τους.
Αλάτι, ζάχαρη, μπαχαρικά, σπιρτόκουτα, χάπια, αντισυλληπτικά, αντικαταθλιπτικά, πλεξούδες σκόρδων, κρεμμύδια, ντομάτες, αποξηραμένες μπάμιες, ρύζι και φακές συνθλίβονται όπως και οι κάτοχοί τους.
Ενοικιαστήρια, χαρτιά γάμου, πιστοποιητικά γεννήσεως, λογαριασμοί νερού και ηλεκτρικού, ταυτότητες, διαβατήρια, γράμματα ερωτικά σκίζονται χίλια κομμάτια σαν τις καρδιές των κατόχων τους.
Φωτογραφίες, οδοντόβουρτσες, χτένες, καλλυντικά, παπούτσια, εσώρουχα, σεντόνια, πετσέτες εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση σαν οικογενειακά μυστικά που μέσα στην καταστροφή μεταδίδονται δημοσίως.
Όλα αυτά τα πράγματα είναι η μνήμη των ανθρώπων που δεν τα έχουν πιά και των πραγμάτων που δεν έχουν πιά τους ανθρώπους – κατεστραμμένα μέσα σ’ ένα λεπτό.
Τα πράγματά μας πεθαίνουν όπως κι εμείς, αλλά δεν τα θάβουν μαζί μας.
Μιας και τελείωσε η ανάγνωση, παρακαλώ να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε, ότι το σπίτι απώλεια, είναι το δικό σας σπίτι…
Ν’Γκουζότο
24. https://www.constitutionalism.gr/israil-mia-sintagmatiki-krisi-se-mia-xora-xoris-sintagma/
27. Μια μοναδική παρουσίαση από ΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗ του Έντουαρντ Σαΐντ: https://archive.ert.gr/8057/
28. https://tenies-online.best/load/16-1-0-42739
30. https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/432640_i-palaistini-milaei-gia-oloys
31. https://www.youtube.com/watch?v=kAfIYtpcBxo
32. https://www.efsyn.gr/themata/gynaikes-toy-kosmoy/433776_ebraies-dianooymenes-kai-antisimitismos
33. Enzo Traverso: Το τέλος της εβραϊκής νεοτερικότητας | Εκδ. του Εικοστού Πρώτου, Αθήνα 2020
34. Ο Κούρτσιο Μαλαπάρτε και ο Βασίλης Γκρόσμαν ήταν οι μόνοι ανταποκριτές που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στο Ανατολικό Μέτωπο. Ο ένας από την μεριά του Άξονα κι ο άλλος από την μεριά του Κόκκινου Στρατού. Γράψαν τις ιστορίες τους, παράγοντας εξαιρετικά βιβλία σαν: το Καπούτ, το Δέρμα ή τις πήγες του Βόλγα, ο πρώτος και το Ζωή και Πεπρωμένο, Στάλινγκραντ, τα πάντα ρει και την κόλαση της Τρεμπλίνκα, ο δεύτερος. Και οι δύο γράφοντας την αλήθειά τους, ήρθαν σε ρήξη με τις εξουσίες τους και πλήρωσαν ανάλογες συνέπειες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Σε μια γενοκτονία φταίει πάντα το θύμα… Τότε ξεκίνησε η Νάγκμπα και ο λόγος για τον Μεναχέμ Μπέγκιν
Σε μια γενοκτονία φταίει πάντα το θύμα3. Όλοι οι πόλεμοι κερδίζονται στην μνήμη
