Το pride ήταν εξέγερση δεν ήτανε γιορτή, μια μαύρη τρανς γυναίκα έκανε την αρχή
Είμαστε περήφανα γιατί στεκόμαστε ενάντια στην καταπίεση της ετεροκανονικότητας και της καπιταλιστικής/πατριαρχικής εξουσίας κάθε μέρα που υπάρχουμε ως κουήρ. Στεκόμαστε ενάντια στην θεσμοποίηση, εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση των υπάρξεων μας και γι’ αυτό το λόγο ένα θεσμικό pride/παρέλαση που προσπαθεί να 
χωρέσει σε μια μέρα ή ένα μήνα τις ελευθερίες μας δεν μας καλύπτει ούτε στο ελάχιστο. Ειδικά σε μια πόλη που την μία στιγμή ντύνεται σε ουράνια τόξα και την επόμενη μας επιτίθενται φασίστες στην Αριστοτέλους. Καμία επιχείρηση που βγάζει κέρδος πατώντας πάνω στα τραύματα μας και κανένα κόμμα που υποκριτικά υπόσχεται να «παλέψει» για τις ζωές μας δεν νοιάστηκε ποτέ για μας και ούτε αναζητούμε την αποδοχή τους. Από την εξέγερση στο Stonewall, όπου μαύρες τρανς γυναίκες πέταξαν πέτρες οργής απέναντι στους μπάτσους, μέχρι και σήμερα, ό,τι έχει κερδηθεί προήλθε από εμάς για εμάς και από αγώνες από τα κάτω για τα κάτω. Δεν συμβιβαζόμαστε με ψίχουλα ανοχής των υπάρξεων μας από ένα κράτος που προσπαθεί να μας πείσει ότι νοιάζεται (βλέπε νομοσχέδιο για νομιμοποίηση γκέι γάμων στην Ελλάδα) και το οποίο ταυτόχρονα παλεύει να μας εξοντώσει. Ούτε έχουμε ανάγκη από γκέι βουλευτές, λεσβίες μπάτσους και λοατκι αντιπροσώπους σε θέσεις εξουσίας, από άτομα που επιθυμούν την αφομοίωση και τον διαχωρισμό τους από τα κουήρ αγωνιζόμενα υποκείμενα σε μια προσπάθεια ανέλιξης τους στην καπιταλιστική σκάλα. Ο όρος κουήρ δεν αντικατοπτρίζει μόνο τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή το φύλο αλλά περιγράφει τους συνεχείς αγώνες για απελευθέρωση των σωμάτων και των ζωών μας από τα δεσμά του συστήματος. Αγώνες αντιεξουσιαστικούς, αντικρατικούς, αντιπατριαρχικούς και βίαιους.
Τα σώματα μας τα ορίζουμε εμείς και όχι οι ψυχίατροι, οι γιατροί και οι ιερείς
Η κάθε ιατρική αυθεντία, συνυφασμένη με τα καπιταλιστικά πρότυπα, ορίζει τα σώματα μας ως «κανονικά» ή μη, «λειτουργικά» ή μη και «υγιή» ή άρρωστα, πριν καν γεννηθούμε. Οποιοδήποτε δεν μπορεί να δουλέψει, να γίνει κομμάτι της παραγωγικής μηχανής, αναγνωρίζεται ως προβληματικό και από εκεί και έπειτα η ζωή του δεν έχει την ίδια αξία, ενώ αποκλείεται από την υπόλοιπη κοινωνία. Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει και με τις ταυτότητες φύλου, οι οποίες περιορίζονται σε ένα δίπολο που αδυνατεί να συμπεριλάβει τις πολύμορφες ανθρώπινες υπάρξεις μας. Οι τρανς ζωές έχουν σημασία και τα τρανς άτομα αξίζουν να έχουν πρόσβαση στις ορμόνες και τα φάρμακα που χρειάζονται για την επιβίωση τους, καθώς και σε επεμβάσεις φυλομετάβασης, αν αυτό είναι κάτι που επιθυμούν. Κανένας ψυχίατρος ή γιατρός δεν θα έπρεπε να θέτει κριτήρια για το τι εστί τρανς και ποιες είναι οι ανάγκες μας, και ο οικονομικός παράγοντας δεν θα έπρεπε καν να υφίσταται ως εμπόδιο για την ειλικρινή και ασφαλή διαβίωση μας. Το φύλο δεν ορίζεται από στείρες επιστημονικές εκτιμήσεις που μας αποξενώνουν από τα ανθρώπινα στοιχεία μας, αλλά από τα εαυτά μας.
Στο διάολο η οικογένεια στο διάολο και η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς
Επιλέγουμε να χτίσουμε τις δικές μας οικογένειες με βάση την αλληλεγγύη, την συλλογική φροντίδα και να προστατεύουμε/ ενδυναμώνουμε το ένα το άλλο άνευ προϋποθέσεων (όπως πολλά από εμάς βιώσαμε από τις «βιολογικές» μας οικογένειες μεγαλώνοντας). Η παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια δεν μας καλύπτει καθώς έχει χτιστεί σε έμφυλους ρόλους και πατριαρχικά στερεότυπα και έχει κατά βάση στόχο την διχοτόμηση της κοινωνίας σε μικρές ελεγχόμενες ομάδες ώστε να περιορίζεται από νωρίς το συλλογικό πνεύμα και οι επαναστατικές κινήσεις μας. Η αγάπη μας δεν μπορεί να οριστεί και να μπει στα καλούπια που μας επιβάλλουν από μικρή και εύπλαστη ακόμη ηλικία. Θέλουμε να εξαπλώνεται και να ξεφεύγει από τα όρια τους, να ενοχλεί και να εξελίσσεται με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες. Δεν θα θυσιάσουμε την ψυχική υγεία και τα σώματα μας για μια πατρίδα που μας χρησιμοποιεί σαν πιόνια στην διατήρηση του εθνοκορμού και των συμφερόντων της. Ούτε προσφέρουμε τις μήτρες μας ως αναπαραγωγική μηχανή του έθνους και την συνέχεια της τροφοδότησης ενός σάπιου συστήματος. Υπάρχουμε και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε για την ευχαρίστηση μας, για τις ανώμαλες (πολύ)συντροφικές μας οικογένειες που δεν βασίζονται στις εξ αίματος σχέσεις και για την κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε.
Λευτεριά στην μαχόμενη Παλαιστίνη
Το Ισραήλ σε συνεργασία με την δύση προσπαθεί να αφανίσει έναν ολόκληρο λαό, κάτι το οποίο παρακολουθούμε να συμβαίνει σε λάιβ αναμετάδοση εδώ και πόσα χρόνια. Ο πόλεμος δεν είναι όσο μακριά νομίζουμε ακόμα κι αν εμείς παραμένουμε σε μια ληθαργική άρνηση μέχρι να χτυπήσει απροκάλυπτα την πόρτα μας. Το ελληνικό κράτος δεν κρύβει πλέον καθόλου τον ρόλο του ως περήφανος πολιτικός και στρατιωτικός σύμμαχος του Ισραήλ, με αποστολή πολεμικού εξοπλισμού, κοινές πολεμικές αεροπορικές ασκήσεις και έρευνες για εξελιγμένη τεχνολογία και όπλα που λαμβάνουν χώρα στα ελληνικά πανεπιστήμια (πχ συνεργασία του ΑΠΘ με τις Intracom Defence και Miltech Hellas). Οικονομικές συμμαχίες με το Ισραήλ συνάπτουν αντίστοιχα και διάφορες ελληνικές εταιρείες και επιχειρήσεις πχ Jumbo. Αυτή η γενοκτονία ξεπλένεται πολιτισμικά, ώστε να τελειώνουν τα κράτη που συμμετέχουν σε αυτή, όσο πιο αναίμακτα γίνεται, χωρίς αντιδράσεις και αντιστάσεις. Χτίζεται ένα προπαγανδιστικό αφήγημα ενός διπόλου της «πολιτισμένης δημοκρατικής δύσης , που αποδέχεται τις ελευθερίες των γυναικών και των λοατκι ατόμων», ενάντια στην «απολίτιστη και σκοταδιστική ανατολή που τις καταπιέζει». Αυτό φάνηκε και στο περσινό Europride, το οποίο διεξάχθηκε στην Θεσσαλονίκη, ένα ροζ ξεπλυματικό πανηγύρι ως μια επίδειξη της προοδευτικότητας της Ελλάδας προς στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μια δολοφονική Ευρώπη- φρούριο της οποίας οι σημαίες ανέμιζαν πλάι πλάι με τις χρωματιστές δικές μας! Δεν μπορούμε να μιλάμε για αγώνες κουήρ απελευθέρωσης χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε τα Παλαιστίνια. Σε ένα (ακόμα) κρίσιμο σημείο όπου το Ισραήλ απειλεί με επιθέσεις και βομβαρδισμούς στην Γάζα και η ανθρωπιστική βοήθεια έχει αποκλειστεί από τον Μάρτιο, οι άνθρωποι παραμένουν στα σπίτια τους, αντιστέκονται με ό,τι μέσο τους έχει μείνει ενάντια στον αφανισμό τους από το χάρτη και την ιστορία.
Τις πλατείες τις γεμίζουμε εμείς και όχι μπάτσοι, φασίστες και τρανσφοβικοί
Για εμάς έχει πολύ σημασία ο δημόσιος χώρος και η ελεύθερη ύπαρξή μας σε αυτόν. Τα πάρκα και οι πλατείες είναι χώροι συνεύρεσης και συνύπαρξης και σε αυτά θέλουμε να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας. Να γνωριζόμαστε με το διπλανό μας και να χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης, ώστε να αντιμετωπίσουμε μαζί τον κακοποιητή και τρανσφοβικό της γειτονιάς μας. Τα πάρκα θέλουμε να είναι προσβάσιμα για ανάπηρα, ανοιχτά σε μετανάστριες, να είναι για όλα, εκτός από τους φασίστες και τους μπάτσους. Το κράτος στέλνει μπάτσους σε δημόσιους χώρους (βλέπε εξωστρεφής, στέκι φυσικού) ώστε ακριβώς να ελέγξει αυτές τις σχέσεις που χτίζουμε σε αυτούς και τις αντιστάσεις που γεννιούνται εντός τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τις καταλήψεις που αποτελούν αγκάθι για το κράτος, που έρχονται σε ρήξη με την εμπορευματοποίηση όλων των αγαθών, που αποτελούν κέντρα ανυπακοής και αγώνα. Εναντιωνόμαστε στην αποσιώπηση των κουήρ βιωμάτων και της χαράς μας και διεκδικούμε τον χώρο που μας ανήκει. Χώρους που να οργανώνουμε τους αγώνες μας. Χωρίς καμία ντροπή κανένα φόβο, διεκδικούμε χώρους συνύπαρξης και αισιοδοξίας.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ Ή ΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ, ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ
ΤΡΑΝΣ, ΚΟΥΗΡ, ΑΝΑΠΗΡΑ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΜΑΖΙ
ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΠΟΥΣΤΙΑ ΚΑΙ ΑΛΗΤΕΙΑ, ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΑ ΦΟΡΕΙΑ
NO PRIDE IN GENOCIDE, FREE PALESTINE
ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΗΡΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟ PRIDE 31/5 19:00 ΚΑΜΑΡΑ
Ανοιχτή κουηρφεμινιστική συνέλευση για το pride
Ο Ιούνιος έχει καθιερωθεί στη συνείδηση αρκετών ως μήνας κουήρ ορατότητας, κρατώντας ζωντανή την μνήμη των συγκρούσεων στο stonewall του ’69, που ξεκίνησαν από μαύρες τρανς γυναίκες. Τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό το μήνα βλέπουμε κάθε χρόνο κράτη και εταιρίες να τον καπηλεύονται, να μας διατυμπανίζουν πόσο νοιάζονται για τις ζωές και τα προβλήματα των κουήρ ατόμων και να υπόσχονται πως η απελευθέρωση θα έρθει μέσα από την ενσωμάτωσή μας στο καπιταλιστικό σύστημα, ως εργαζόμενα και καταναλώτριες. Προσπαθούν παράλληλα να επαναπροσδιορίσουν την ιστορία των κουήρ αγώνων, να μας αποκόψουν από το ριζοσπαστικό νήμα με το οποίο είναι συνυφασμένες οι κουήρ διεκδικήσεις και να μετατρέψουν αυτούς τους αγώνες σε μια ακίνδυνη εμπορική φιέστα, που ακόμα κι αυτή περιορίζεται στον έναν μήνα τον χρόνο. Το κουήρ δεν είναι όπως μιντιακά λανσάρεται ορισμένες σεξουαλικοποιημένες ταυτότητες, αλλά η άρνηση όλων των ταυτοτήτων που προσπαθούν να μας βάλουν σε καλούπια, η εναντίωση στο δίπολο του φύλου και στις ετεροκανονικές νόρμες. Δε νοείται κουήρ αγώνας που να μην πηγάζει από τα κάτω και που να μην στοχεύει στην ανατίμηση των ζωών μας συνολικά. Για αυτό κι εμείς δε μπορούμε να δεχτούμε πως το κεφάλαιο κι οι επιχειρήσεις μπορούν να ντυθούν στα χρώματα του ουράνιου τόξου και να διαμεσολαβούν τις ανάγκες μας. Κανένας γκέι βουλευτής, λεσβία μπάτσος ή lgbtq φορέας δεν μπορεί να μας εκπροσωπεί, γιατί το σύστημα στο οποίο έχουν ενσωματωθεί κι υπηρετούν είναι αυτό που (ανα)παράγει τις καταπιέσεις. Εμείς επιλέγουμε να δίνουμε τους αγώνες μας στον δρόμο και στην καθημερινότητά μας, να οργανωνόμαστε από τα κάτω μακρυά από τη λογική του κέρδους και της ενσωμάτωσης στην αναπαραγωγική μηχανή του κεφαλαίου.
Ο δημόσιος χώρος αποτελεί ένα πεδίο στον οποίο θέλουμε να διεκδικήσουμε την ύπαρξή μας, την ορατότητα και την ασφάλειά μας σε αυτόν. Γουστάρουμε να είμαστε τα εαυτά μας, να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να φιλιόμαστε άφοβα με το σύντροφό μας, να αμφισβητούμε την παραδοσιοκρατική έκφραση φύλου στο λεωφορείο, στο πάρκο, στις πλατείες, στο σχολείο, στη δουλειά. Τίποτα από αυτά δεν είναι στη πραγματικότητα ελεύθερο όταν η καθημερινότητα είναι γεμάτη βλέμματα, σχόλια και βίαιες ομοτρανσφοβικές επιθέσεις. Οι γειτονιές μας δε θα γίνουν πιο ασφαλείς με μπάτσους να επιτηρούν τη κάθε μας κίνηση, ούτε με μαγαζάτορες να αφανίζουν κάθε σπιθαμή ελεύθερων χώρων, μετατρέποντάς τους σε εξευγενισμένες ζώνες, αλλά με την ύπαρξη και την παρέμβασή μας σε αυτές, με την αλληλεγγύη και τις συλλογικές απαντήσεις στα εμετικά σχόλια και στις επιθέσεις των ομοφοβικών σκουπιδιών που νομίζουν πως έχουν λόγο στα σώματα και τις ζωές μας.
Οι επιθέσεις αυτές εντείνονται σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε, όπου ο κοινωνικός εκφασισμός όλο και ακμάζει καθώς οι πολιτικές κατευνασμού που αποπειρούνταν να αφομοιώσουν είτε ανατρέπονται είτε παύουν. Μας είναι αδύνατον να αγνοήσουμε τον εσμό πολιτικών, δημοσιογράφων, μεγαλοαφεντικών του πλανήτη και “ειδικών” που εκφράζεται όλο και περισσότερο σε παγκόσμιο επίπεδο σε βάρος όσων αποκλίνουν από τον αποδεκτό ανθρωπότυπο. Δηλώσεις και νομοθετήσεις όπως ο αποκλεισμός των τρανς γυναικών από τη δημόσια ζωη και την ταυτότητά τους (Βρετανία), την απαγόρευση pride πορειών και η ποινική δίωξη που ακολουθεί της συμμετοχής σε αυτό (Ουγγαρία), τα εμπόδια στις αμβλώσεις (ΗΠΑ) και το κλείσιμο διακρατικών εμπορικών συμφωνιών με όρους την αλλαγή “προστατευτικών νόμων” για τα τρανς άτομα (μεταξύ ΗΠΑ και Βρετανίας) αποτελούν λίγα από τα παραδείγματα προσπάθειας περαιτέρω περιθωριοποίησης, ελέγχου των σωμάτων και των ζώων μας.
Αντίστοιχα και στην Ελλάδα οτιδήποτε παρεκκλίνει από τα στενά έτερο-πατριαρχικά στεγανά καταπολεμάται ως μολυσματικό και ανώμαλο που έρχεται να βλάψει τον μάτσο ρατσιστικό εθνοκορμό. Η βία, η καταστολή κι η αποδοκιμασία με την οποία αντιμετωπίζονται οι τρανς, κουήρ υπάρξεις αντανακλά τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας, όσο συμπεριληπτική κι απελευθερωμένη κι αν προωθεί πως είναι. Τα τρανς άτομα για παράδειγμα πολλές φορές δεν έχουν πρόσβαση στις ορμονοθεραπείες που είναι ζωτικής σημασίας για τη διαβίωση, το κόστος της φυλομετάβασης είναι δυσβάσταχτο κι η αντιμετώπισή τους από την κοινωνία είναι αισχρή. Αντανακλάται περιληπτικά από τις πρόσφατες τρανσφοβικές επιθέσεις στο δημόσιο χώρο όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε στον ηλεκτρικό στην Αθήνα προς ενα κουήρ άτομο, τον οδηγό ταξί που έδειρε τρανς πελάτισσα και την επίθεση από έναν όχλο που δέχτηκαν δυο κουήρ άτομα πέρυσι στην Αριστοτέλους.
Σε μια περίοδο οπου μια γενοκτονία βρίσκεται σε εφαρμογή,δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι μπορεί να υπάρξει κάποια απελευθέρωση αν δίπλα μας δολοφονούνται καθημερινά ολόκληρος ο παλαιστινιακός πληθυσμός. Η Γάζα έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο σφαγείο, κι εμείς θεατές που παρακολουθούμε live στις οθόνες μας μια εκτυλισσόμενη γενοκτονία. Εδώ κι ένα τρίμηνο αποκόπτεται ο ανεφοδιασμός των Παλαιστίνιων με υλικά αγαθά κι έτσι βλέπουμε να χρησιμοποιείται σαν εργαλείο πολέμου η λιμοκτονία.
Πρόκειται για την υπέρτατη απανθρωποποιήση κι εξόντωση ενος ολόκληρου πληθυσμού. Τα δυτικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου της Ελλάδας στηρίζουν ενεργά το αποικιοκρατικό τέρας του Ισραήλ. Προπαγανδίζουν πως το Ισραήλ είναι το φυλάκιο του πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, και οι Παλαιστίνιοι οι βάρβαροι που απειλούν την δημοκρατία και την ειρήνη τους. Το Ισραήλ προβάλλεται σαν ένας επίγειος παράδεισος για γυναίκες και κουήρ, σε αντιπαραβολή με τους «επικίνδυνους μουσουλμάνους» ξεπλένοντας με αυτά τα αφηγήματα μια εθνοκάθαρση. Χρέος μας είναι να στεκόμαστε αλληλέγγυα με τον αγώνα των Παλαιστινίων και να γινόμαστε ενοχλητικά και επικίνδυνες σαμποτάροντας και καταδεικνύοντας τη συμμετοχή και του ελληνικού κράτους σε αυτη τη βαρβαρότητα.
Η αλληλεγγύη, η αντίσταση σε όσα καθημερινά μας επιβάλλουν, το χτίσιμο σχέσεων μέσα σε έναν κόσμο που ζέχνει βαρβαρότητα, καταπίεση και αποκλεισμό είναι για εμάς ο μόνος τρόπος να μπορέσουμε να υπάρξουμε και να ανασάνουμε, μέχρι ο κόσμος που θα θέλαμε να ζούμε να γίνει πραγματικοτητα. Αρνούμαστε τους έμφυλους ρόλους που μάς αποδίδουν από μικρά και αρνούμαστε να υποταχθούμε σε αυτό το σύστημα. Θέλουμε δεσμούς αλληλεγγύης με το διπλανό μας, φροντιστικότητας με τη γειτόνισσα. Θέλουμε γκει, τρανς στα διπλανά θρανία, φρικιά κι ανώμαλα στα πάρκα και στις γειτονιές μας. Να δομήσουμε φεμινιστικές, διεθνιστικές κοινότητες αγώνα και κουιρ δίκτυα αλληλεγγύης.
ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
ΔΕ ΣΟΥ ΤΑ ‘ΠΑΝ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΑ ΦΥΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΟ
ΚΟΥΗΡΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΑ ΜΕ ΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΖ ΠΛΗΝΤΥΡΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΠΛΥΝΕΙ
NO PRIDE IN GENOCIDE
FREE PALESTINE
Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα
