Συγκέντρωση – μικροφωνική για τις φωτιές
Πέμπτη 10/7 19.00 Πλατεία Χαλανδρίου
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΤΡΩΣΕΙ ΞΑΝΑ Η ΖΩΗ
Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στη λεηλασία της φύσης
Βρισκόμαστε ακόμη στα μέσα του καλοκαιριού, κι όμως οι πυρκαγιές έχουν ξεκινήσει ήδη από τον Μάρτιο σε διάφορα σημεία του ελλαδικού χώρου. Χίος, Ιεράπετρα, Χαλκιδική, νότια και ανατολική Αττική αποτελούν τα πιο πρόσφατα παραδείγματα από μια ζοφερή συνθήκη που τείνει να γίνει «κανονικότητα». Κάποιες από αυτές τις πυρκαγιές, εκτός από την τεράστια καταστροφή που αφήνουν πίσω τους, εκδηλώνονται «όλως τυχαίως» σε περιοχές που διεκδικούν μεγάλα ιδιωτικά ή/και κρατικά συμφέροντα (βιομηχανία «πράσινης μετάβασης», εξορυκτική βιομηχανία, κατασκευαστικός κλάδος κ.α.). Σε αυτήν την κατηγορία υπάγονται οι πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, το μεσημέρι της Κυριακής 22 Ιουνίου, σε δασώδεις εκτάσεις γύρω από την πόλη της Χίου, αλλά και στο βόρειο τμήμα του νησιού, σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων μεταξύ τους. Ο τελικός απολογισμός, μετά από τρεις μέρες συνεχούς καταστροφής, είναι 40.000 στρέμματα καμένης βλάστησης, με πολλά από αυτά να έχουν καεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια, καθιστώντας προβληματική την αναγέννηση κάποιων ειδών της χλωρίδας.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, και οι δύο περιοχές που κάηκαν έχουν επιλεγεί από το κράτος και τα αφεντικά, η μία για την κατασκευή μεγάλου περιφερειακού αυτοκινητόδρομου γύρω από την πόλη της Χίου και η άλλη ως εξορυκτική ζώνη αντιμονίου. Πρόκειται για ένα μετάλλευμα που ανήκει στη λίστα των Κρίσιμων Ορυκτών Πρώτων Υλών (CRMs) και προορίζεται κυρίως για την πολεμική βιομηχανία και τη βιομηχανία της «πράσινης μετάβασης». Τα ακριβή σχέδια κράτους και κεφαλαίου για τη συγκεκριμένη περιοχή της Χίου περιλαμβάνουν την εκμίσθωση -για 30 χρόνια σε ιδιωτικές εταιρείες- μιας έκτασης 9.020 στρεμμάτων, στην οποία συμπεριλαμβάνονται και 4 χωριά. Τα τελευταία χρόνια, οι κάτοικοι του νησιού αντιστέκονται συλλογικά, προσπαθώντας να μπλοκάρουν την εξόρυξη του -εξαιρετικά δηλητηριώδους- αντιμονίου, η οποία προκαλεί ανεπανόρθωτη καταστροφή, ιδιαίτερα στους υπόγειους υδροφόρους και στην ατμόσφαιρα.
Την ίδια στιγμή, οι φετινές πυρκαγιές στην Παλαιά Φώκαια, το Κορωπί, το Πικέρμι και τα Σπάτα έρχονται να προστεθούν στην πυρκαγιά που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2024 στην περιοχή του Βαρνάβα Αττικής, φτάνοντας μέχρι το Πάτημα Χαλανδρίου και αφήνονται πίσω της χιλιάδες στρέμματα καμένου δάσους, καλλιεργειών, κατεστραμμένες κατοικίες, απανθρακωμένα έμβια όταν και μια μετανάστρια εργαζόμενη που κάηκε ζωντανή/δολοφονήθηκε, εγκλωβισμένη στο κάτεργο εργασίας της, μια βιοτεχνία λουλουδιών στο Πάτημα Χαλανδρίου. Ειδικά την τελευταία 8ετία, στην Αττική μόνο έχει καεί το 37% των δασών, με συνέπεια τη δραστική συρρίκνωση του χώρου διαβίωσης, την υποβάθμιση του ατμοσφαιρικού αέρα και συνολικά της ζωής των έμβιων όντων. Σε ορισμένες από αυτές τις εκτάσεις, οι επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές έχουν εξαλείψει τις όποιες πιθανότητες φυσικής αναγέννησης των δασών.
Τις τελευταίες δεκαετίες, γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές: καμένα δάση, σπίτια, ζώα, ανθρώπινα και μη. Από το 2007 στην Ηλεία, το 2018 στο Μάτι και το 2023 στον Έβρο μετράμε πάνω από 202 νεκρούς συνανθρώπους μας, με το αφήγημα των «ακραίων καιρικών φαινομένων» να αναπαράγεται ως άλλοθι για την κυριαρχία. Το κράτος και τα επιτελεία του, διαχέοντας τη ρητορική της κλιματικής κρίσης μέσω της μιντιακής προπαγάνδας, προσπαθούν να επιβάλουν συγκεκριμένη ανάγνωση των φαινομένων, που θα τους επιτρέψει να εντείνουν τη διαχείριση ανάλογων καταστροφών με «πολεμικούς» όρους. Έτσι, η βροχή και η φωτιά αντιμετωπίζονται ως «εχθροί», ως απότοκα μιας εξωγενώς δημιουργημένης κλιματικής «κρίσης», την οποία η ανθρώπινη παρέμβαση οφείλει να τιθασεύσει και να «θεραπεύσει». Η δημόσια συζήτηση περιορίζεται -κάθε φορά- στο αν ήχησε εγκαίρως το 112 και στο πόσο «πρωτοφανές», «έντονο» ή «μη διαχειρίσιμο» είναι το εκάστοτε φαινόμενο. Από την εποχή του… ανεκδιήγητου «στρατηγού ανέμου» και των «ασύμμετρων απειλών», η συστημική προπαγάνδα εξελίχθηκε και εμπλουτίστηκε με πιο δυσνόητους όρους.
Τα «μικροκλίματα», οι «θερμικές καταιγίδες», οι mega – fires, κ.α., είναι οι επιστημονικοί όροι που χρησιμοποιεί η εξουσία για να μας τρομοκρατήσει, ώστε να πειθαρχήσουμε σε κάθε επιβαλλόμενη «έκτακτη» συνθήκη (από τα συνεχή 112 για εκκένωση περιοχών μέχρι την απαγόρευση πρόσβασης σε πάρκα και δάση). Παράλληλα, το αφήγημα της ατομικής ευθύνης βαραίνει αποκλειστικά όσες/ους δεν ακολουθούν τις κρατικές και μιντιακές οδηγίες, όσους/ες στέκονται έμπρακτα αλληλέγγυοι/ες, όσους/ες δεν καθάρισαν τα οικόπεδά τους ή έχτισαν εκτός σχεδίου πόλης. Αποκρύπτεται έτσι σκόπιμα η κυρίαρχη ευθύνη του κρατικοκαπιταλιστικού συστήματος στην περαιτέρω λεηλασία της φύσης και των ζωών μας, αφού δεν αναγνωρίζει αυταξία στη φύση, θεωρώντας την αποκλειστικά πεδίο κερδοφορίας και εκμετάλλευσης.
Το μέλος που επιφυλάσσει η κυρίαρχη διαχείριση για τις περιοχές που έχουν πληγεί από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» (φωτιές, πλημμύρες) είναι αποδεδειγμένα δυσοίωνο, αφού πάντα ολοκληρώνεται με την ανάθεση της «αποκατάστασης» των περιοχών σε ανάδοχες εταιρείες. Κράτος και αφεντικά επενδύουν σε επικερδή αναπτυξιακά έργα, στο πλαίσιο του μοντέλου του «πράσινου» καπιταλισμού. Μετά από δασικές πυρκαγιές στην ύπαιθρο, ξεφυτρώνουν εν μία νυκτί ανεμογεννήτριες ή εκτάσεις με φωτοβολταϊκά, ακόμα και σε περιοχές χαρακτηρισμένες; Από την ίδια την κυριαρχία ως Natura, μέσα από νομοσχέδιο που διευκολύνουν τις ντόπιες και ξένες εργολαβικές εταιρείες είτε να επεκτείνουν τις κερδοφόρες επιχειρήσεις τους (βλ. ΤΕΡΝΑ, ΑΚΤΩΡ κλπ) είτε να προτείνουν τα σχέδια «αποκατάστασης» των περιοχών αυτών (βλ. ολλανδική εταιρεία HVA για το masterplan Θεσσαλίας, καθώς και τη δρομολόγηση παραχώρησης της φροντίδας των δασών σε ιδιώτες εργολάβους).
Στις περιαστικές πυρκαγιές όπως αυτή του περασμένου Αυγούστου, τα αναδυόμενα συμφέροντα έχουν την ίδια αφετηρία αλλά διαφορετική μορφή από αυτά της υπαίθρου. Τα δάση που περιβάλλον μια μητρόπολη θεωρούνται από κράτος και κεφάλαιο εμπόδιο για τη χωροταξική της επέκταση και οι πυρκαγιές μια ακόμα ευκαιρία για ανάπτυξη και κερδοφορία. Ο κλάδος που ηγείται της λεηλασίας των περιαστικών δασών (καμένων και μη) είναι ο κατασκευαστικός. Κατά καιρούς, η φύση τεμαχίζεται σε οικόπεδα, οικοδομείται και τα «πρώην δάση», συνοδευόμενα από τα απαραίτητα έργα υποδομής (δρόμους, ηλεκτρικό δίκτυο, συγκοινωνίες, κ.α.) πωλούνται ως νέοι οικισμοί.
Δεν υπάρχουν -ούτε μπορούν να υπάρξουν ποτέ- ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί και επιχειρεί να διαχειριστεί. Γι’αυτό και δεν θεωρούμε ρεαλιστικές ή θεμιτές τις συστημικές/θεσμικές λύσεις, ούτε αγωνιζόμαστε για τον εξορθολογισμό αυτού του εξουσιαστικού, καταπιεστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά αποσκοπούμε στην ολική καταστροφή του προς την κατεύθυνση της κοινωνικής και ατομικής απελευθέρωσης. Οι αυτοοργανωμένοι, αντιιεραρχικοί και αδιαμεσολάβητοι τοπικοί ή ευρύτεροι αγώνες είναι μονόδρομος για να αποτρέψουμε την περαιτέρω εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης από κράτος και αφεντικά. Εμπιστευόμαστε πλήρως τις δημιουργικές δυνάμεις μας και συλλογικοποιούμαστε ακηδεμόνευτα με γνώμονα την αλληλεγγύη, στο πλαίσιο όχι μόνο αγώνων ενάντια στη λεηλασία της φύσης, αλλά και σε κάθε πεδίο αγώνα. Αγωνιζόμαστε για τη δημιουργία κοινοτήτων ελευθερίας και αλληλεγγύης, οι οποίες, αντιλαμβανόμενες τον εαυτό τους ως μέρος της φύσης, θα επαναπροσδιορίσουν τις ανάγκες και τη σχέση τους με αυτή.
Ενάντια στης φύσης τη λεηλασία αγώνας για τη γη και την ελευθερία
Πρωτοβουλία αναρχικών συλλογικοτήτων ενάντια στη λεηλασία της φύσης
