Όλοι, όλες και όλα το Σάββατο 14 Ιούνη στο Σύνταγμα στις 7 μ.μ.
Το Pride δεν είναι πάρτι. Είναι πορεία. Είναι ιστορική μνήμη, ταξική πάλη, έμφυλη διεκδίκηση. Δεν ξεκίνησε από εταιρικά λογότυπα και κρασιά με ουράνιο τόξο, αλλά από πέτρες και δακρυγόνα. Από μαύρες τρανς γυναίκες που είπαν “ως εδώ” στην αστυνομική βία. Από φτωχά κουήρ σώματα που αρνήθηκαν να συνεχίσουν να ζουν κυνηγημένα.
Τον Ιούνιο του 1969, στο Stonewall Inn της Νέας Υόρκης, ξεκίνησε αυτό που σήμερα τιμάμε. Εκεί όπου η Marsha P. Johnson, η Sylvia Rivera, και μια κοινότητα από drag queens, άστεγους νέους, λεσβίες και γκέι εργαζόμενους έγραψαν ιστορία. Όχι από θέση προνομίου, αλλά από τα υπόγεια της κοινωνίας. Από τη βία, τον αποκλεισμό, την περιθωριοποίηση. Όπως και σήμερα.
Αυτή η εξέγερση δεν ήταν η αρχή της ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορίας – ήταν η συνέχεια αιώνων διώξεων:
➤ Από τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις “σοδομιτών” στην Ευρώπη του Μεσαίωνα.
➤ Από το Άρθρο 175 της ναζιστικής Γερμανίας που οδήγησε χιλιάδες ομοφυλόφιλους στα στρατόπεδα.
➤ Από την αδιαφορία των κρατών, την εγκατάλειψη από τις οικογένειες, τον εξευτελισμό στα ΜΜΕ.
Στην Ελλάδα, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα συνεχίζει να βιώνει ακραίες μορφές θεσμικής και κοινωνικής βίας:
Ο Ζακ Κωστόπουλος λιντσαρίστηκε μέρα-μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας.
Η Έλενα Ράικου, τρανς γυναίκα, βρέθηκε νεκρή το 2012 – και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο.
Η Βάνα, δολοφονημένη το 2005 στη Θεσσαλονίκη, έμεινε απλώς “μία ακόμα τρανς” για τα μέσα.
Δεκάδες αυτοχειρίες τρανς, κουήρ και λεσβιών νέων. Όχι από “προσωπικά αδιέξοδα” – αλλά από τη βαρβαρότητα της κανονικότητας, του χλευασμού, της αποβολής, της ερημιάς.
Και όσοι/ες επιβιώνουν; Επιβιώνουν μέσα σε ένα καθεστώς επισφαλούς εργασίας. Με “συνεργασίες” αντί για συμβάσεις. Με freelance χωρίς ασφάλιση. Με “ευέλικτα ωράρια” που σημαίνουν εργασία χωρίς ζωή. Με απολύσεις όταν κάνουν coming out. Με σχολεία που τους διώχνουν. Με γιατρούς που τους αποκαλούν “ακατάτακτους”. Με νόμους που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.
Ναι, έγιναν βήματα. Το σύμφωνο συμβίωσης. Η αναγνώριση ταυτότητας φύλου. Ο πολιτικός γάμος. Αλλά:
Τι αξίζει ένας γάμος, όταν δεν έχεις σπίτι;
Τι αξίζει η “ορατότητα”, όταν οδηγεί στην απόλυση;
Τι σημαίνει πρόοδος, όταν είσαι “συνεργάτης/ρια” σε μόνιμο καθεστώς φόβου και εκμετάλλευσης;
Το Pride είναι μνήμη όσων χάθηκαν. Και είναι φωνή για όσους ζουν – με δυσκολία, με πόνο, αλλά και με αξιοπρέπεια.
Καλούμε όλες, όλους και όλα:
Να διαδηλώσουμε. Να φωνάξουμε. Να μην αφήσουμε κανένα ουράνιο τόξο να γίνει διαφήμιση χωρίς περιεχόμενο. Να κρατήσουμε το Pride εκεί που ανήκει: στον δρόμο, στην πάλη, στο πεζοδρόμιο της αντίστασης.
Athens Pride 2025 – Ερχόμαστε με τα σώματά μας. Με την ιστορία μας. Με τους νεκρούς μας. Με τις ελπίδες μας.
Για κάθε τρανς γυναίκα που δεν έχει δουλειά.
Για κάθε λεσβία που απορρίφθηκε από την οικογένειά της.
Για κάθε κουήρ παιδί που μεγαλώνει με φόβο.
Για κάθε “συνεργάτη/ρια” που είναι εργάτης/ρια χωρίς δικαιώματα.
Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε, δεν σιωπούμε.
Καμία μόνη, κανένας μόνος, κανένα μόνο.
Δεν ζητάμε αποδοχή. Δεν παλεύουμε για “ορατότητα”.
Παλεύουμε για ζωή χωρίς φόβο, χωρίς επιτήρηση.
Η ύπαρξή μας , ως κουήρ, ως γυναίκες, ως τρανς, ως φτωχά και μετανάστες-ριες είναι πολιτική.
Και απέναντί της στέκεται ένα σύστημα που μας θέλει υπάκουα, σιωπηλά, “κανονικά”.
Το Pride δεν είναι «γιορτή». Είναι μνήμη, είναι πάλη, είναι δρόμος.
Διεκδικούμε:
Να μην μας σκοτώνουν και να μην μας κάνουν να σκοτωνόμαστε σιγά-σιγά.
Ελεύθερες, ασφαλείς εκτρώσεις, πρόσβαση στην υγεία χωρίς παθολογικοποίηση των ταυτοτήτων μας.
Δημόσια φροντίδα και υποστήριξη για τρανς και μη δυαδικά άτομα – χωρίς ταπεινωτικά φίλτρα και ιατρικούς ελέγχους.
Συμπερίληψη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ και φεμινιστικής ιστορίας στην εκπαίδευση.
Ελευθερία να αγαπάμε, να ζούμε και να συνυπάρχουμε.
Το Ισραήλ θέλει να πουλήσει εικόνα “σύγχρονου” κράτους, φιλικού προς τα ΛΟΑΤΚΙΑ+.
Την ίδια ώρα βομβαρδίζει τη Γάζα, ξεριζώνει οικογένειες, εξαφανίζει ζωές, αφήνει τα παιδιά να λιμοκτονήσουν.
Δεν ξεχνάμε ότι το pink-washing δεν είναι αποδοχή, είναι προπαγάνδα πάνω σε αίμα.
Είμαστε με τους Παλαιστίνιους.
Με τους κατατρεγμένους, όχι με τους καταπιεστές.
Με κάθε φωνή που έμαθε να φωνάζει επειδή της είπαν να σωπάσει.
Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό»
