“Μακριά από τις δίκες της «οικοτρομοκρατίας», αυτό που διαδραματίζεται γύρω από κινήματα όπως οι Εξεγέρσεις της Γης δεν είναι τίποτα άλλο από τη μάχη αυτού του αιώνα” σημειώνουν 40 διανοούμενοι και συλλογικότητεςπου στέκονται στο πλευρό των Εξεγερσέων της Γης.
Στις 9 Ιουνίου ένα Αλφαβητάρι δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο Seuil, με 40 φωνές
συγγραφέων, συλλογικοτήτων και ανώνυμων ανθρώπων που εργάζονται με τις Εξεγέρσεις της
γης/ Soulèvements de la terre.
Μεταξύ αυτών που το υπογράφουν Geneviève Azam, Jérôme Baschet, Aurélien Berlan, Blue Monk, Christophe Bonneuil, Isabelle Cambourakis, Confédération paysanne, Alain Damasio, Cantinières et cantiniers de l’Ouest, Philippe Descola, Virginie Férénés, Virginieand F. Gosselin, Florence Habets, Lea Hobson, Celia Izoard, François Jarrige, Léna Lazare, Julien Le Guet, Cy Lecerf Maulpoix, Martine Luterre, Marcelle and Marcel, Virginie Maris, Tanguy Martin, Gaïa Marx, Baptiste Morizot, Land Naturalists, Lotta Nouqui, Alessandro Pignocchi, Geneviève Pruvost, Kristin Ross, Scientists in Rebellion, Isabelle Stengers, Françoise Vergès, Eduardo Viveiros de Castro, Terra Zassoulitch και δεκάδες διεθνείς οργανισμοί.
Μεταφέρουμε εδώ το γράμμα D Désarmement / Αφοπλισμός.
Αφοπλισμός
Στο 1975, η ανατίναξη της αντλίας του υδραυλικού κυκλώματος στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Fessenheim, τότε υπό κατασκευή, από, μεταξύ άλλων, την πρωτοπόρο οικοφεμινίστρια Françoise d’Eaubonne σηματοδότησε την άφιξη του σαμποτάζ στη Γαλλία. Το περιβαλλοντικό κίνημα βρισκόταν ακόμη στα σπάργανα.
Την ίδια χρονιά, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εκδόθηκε το βιβλίο του Edward Abbey, The Monkey Wrench Gang. Αυτό το μυθιστόρημα αφηγείται την ιστορία του πώς μια ομάδα, υπεράνω πάσας υποψίας, Αμερικανών που αγαπούν τη φύση, οργανώνονται διακριτικά για να καταστρέψουν μπουλντόζες ή να ανατινάξουν φράγματα.
Πέρα από ορισμένες αμφίβολες πολιτικές τάσεις, άνοιξε το δρόμο για τη δημοφιλή και άτακτη πρακτική του οικοσαμποτάζ, οι χίλιες και μία τεχνικές του οποίου θα συνοψίζονταν δέκα χρόνια αργότερα στον περίφημο οδηγό Ecodefense.
Έκτοτε, σε μικρές ομάδες τη νύχτα ή σε πλήθη κατά τη διάρκεια της ημέρας, σε χωράφια με μεταλλαγμένα και ZAD (ζώνες προς υπεράσπιση), ξεριζώματα, ξεβιδώματα, τρυπήματα και άλλες φωτιές χαράς συνοδεύουν πάντα τις μεγάλες περιβαλλοντικές διαμαρτυρίες. Η άμεση αποτελεσματικότητα αυτών των πολλών δράσεων τις έχει καταστήσει στόχο συνεχών προσπαθειών ποινικοποίησής τους και χαρακτηρισμού τους ως “βίαιες” ή ακόμα και “τρομοκρατικές” δράσεις.
“Η ιδιοκτησία δεν είναι πάνω από τη γη”
Στην αυγή της δεκαετίας του 2020, αναζητούνται νέες μορφές αντίστασης στον απόηχο των πορειών για το κλίμα, αλλά το σαμποτάζ πάσχει από μια θλιβερή φήμη, τόσο επικίνδυνη όσο και περιθωριακή. Και οι πρώτες δράσεις των Youth For Climate ή Extinction Rebellion συχνά επικεντρώνονταν σε πιο συμβολικά μέτρα ή αρκούνταν σε προσωρινούς αποκλεισμούς, οι οποίοι υποτίθεται ότι θα τους έδιναν ασφαλέστερη υποστήριξη από την κοινή γνώμη.
Ωστόσο, ο επείγων χαρακτήρας της κλιματικής αλλαγής από τη μία πλευρά και η ικανότητα πολυεθνικών εταιρειών όπως η Lafarge να καταπνίγουν διαδοχικές καταλήψεις των χώρων τους από την άλλη, οδηγούν στην έντατικοποίηση της πίεσης.
Σε αυτό το πλαίσιο, μια νέα γενιά ακτιβιστών, αφού δεν κατάφεραν να εισακουστούν από τις κυβερνήσεις τους, εξετάζει προσεκτικά τις προτάσεις του Σουηδού γεωγράφου Andreas Malm, στο βιβλίο του Πώς να σαμποτάρεις έναν αγωγό: “Ένα διυλιστήριο χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ένας εκσκαφέας σε κομμάτια: το σαμποτάζ ιδιοκτησίας δεν είναι τελικά αδύνατο. Η ιδιοκτησία δεν είναι πάνω από τη γη: δεν υπάρχει κανένας τεχνικός, φυσικός ή θεϊκός νόμος που να την καθιστά απαραβίαστη στην παρούσα κατάσταση”.
Την Τρίτη 29 Ιουνίου 2021, ο όρος “αφοπλισμός” διεκδικήθηκε στο τέλος μιας ταυτόχρονης κατάληψης τεσσάρων εργοστασίων τσιμέντου της Lafarge που ξεκίνησαν οι οργανώσεις Soulèvements de la Terre και Extinction Rebellion. Εκατοντάδες καταληψίες όχι μόνο απέκλεισαν τον χώρο, αλλά αυτή τη φορά ισχυρίστηκαν ότι εξουδετέρωσαν υλικά, πλημμύρισαν ή τσιμεντοποίησαν μηχανήματα και έφραξαν δεξαμενές εξοπλισμού, προκειμένου να κρατήσουν τις εγκαταστάσεις σε ακινησία μετά την αποχώρησή τους: “Η Lafarge και οι συνεργοί της δεν ακούνε την οργή των γενεών που αφήνουν χωρίς μέλλον σε έναν κόσμο ρημαγμένο από τις ανοσιουργίες τους. Τα σιλό και οι αναμικτήρες τους είναι όπλα που μας σκοτώνουν. Δεν θα σταματήσουν αν δεν τους αναγκάσουμε να το κάνουν. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε να διαλύουμε μόνοι μας αυτή την υποδομή της καταστροφής. Καλούμε όλους όσους υπερασπίζονται τη γη να καταλάβουν, να μπλοκάρουν και να αφοπλίσουν το μπετόν.
“Ο αφοπλισμός είναι αυτοάμυνα”.
Σε σύγκριση με τον όρο “σαμποτάζ”, ο “αφοπλισμός” προσφέρει το πλεονέκτημα ότι εξηγεί άμεσα το έθος της δράσης και τη φύση των στόχων και ότι συνδέει τον σκοπό με τα μέσα.
Ενώ το σαμποτάζ στον ποινικό κώδικα αναφέρεται στην “καταστροφή υποδομών ζωτικής
σημασίας για τη χώρα”, ο αφοπλισμός στοχεύει σε τοξικές και καταστροφικές υποδομές. Είναι θέμα αυτοάμυνας, μια ζωτική ανάγκη μπροστά στην καταστροφή.
Λίγους μήνες αργότερα, ο εκπρόσωπος των Bassines Non Merci ανακοίνωσε, στη μέση ενός εργοταξίου και δίπλα σε ένα διαμελισμένο εκσκαφέα, ότι “για κάθε δεξαμενή που κατασκευάζεται, τρεις θα καταστρέφονται”. Το κάλεσμα αυτό ακολουθήθηκε αμέσως από δράση. Στην πιο συλλογική της μορφή, με 3.000 άτομα να κόβουν μια δεξαμενή με χαρτοκόπτες, ενώ η Confédération paysanne αποσυναρμολογούσε την αντλία.
“Ο αφοπλισμός θα είναι η ραχοκοκαλιά των περιβαλλοντικών εξεγέρσεων”.
Στα κρυφά, ομάδες με λουλουδάτα ονόματα όπως η συμμορία του κυλιόμενου κόφτη ή οι Fremens du Marais Poitevin, αφοπλίζουν άλλες δώδεκα λεκάνες με βιντεοσκοπημένα σεμινάρια. Με αυτόν τον τρόπο, όλοι αυτοί αυξάνουν την πίεση στους αρδευτές, αυξάνουν το κόστος της ασφάλειας και εγείρουν αμφιβολίες για τη βιωσιμότητα αυτών των υποδομών. Αν και ο αφοπλισμός χρησιμοποιείται πλέον συχνά για να περιγράψει παρεμβάσεις εναντίον ποικίλων άλλων στόχων, οι υπηρεσίες πληροφοριών ανησυχούν για το ρόλο που διαδραματίζει η Les Soulèvements de la Terre στην “εξάπλωση και αποδοχή πιο επιθετικών τρόπων λειτουργίας” και στη μετατόπιση” των ακτιβιστών που συνήθως είναι εξοικειωμένοι με πράξεις πολιτικής ανυπακοής προς την πολιτική αντίσταση”.
Η διαδικασία διάλυσης είναι μια προσπάθεια ανάσχεσης μιας πολιτικής υπόθεσης που απειλεί να γίνει πραγματικότητα: ο αφοπλισμός θα είναι για τις περιβαλλοντικές εξεγέρσεις του εικοστού πρώτου αιώνα ό,τι ήταν το σαμποτάζ, που θεωρητικοποίησε ο Pouget, για ορισμένες από τις μεγάλες εργατικές απεργίες των αρχών του εικοστού αιώνα: προϋπόθεση όσο και ραχοκοκαλιά.
Απόδοση στα ελληνικά: Η.Σ.
ΠΗΓΗ : lessoulevementsdelaterre.org
