ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ, ΤΟΝ ΕΞΕΥΓΕΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τον μαζικό αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσω της παράκαμψης από την κυβέρνηση της ΝΔ του άρθρου 16 του συντάγματος με το νομοσχέδιο «ελεύθερο πανεπιστήμιο», το οποίο άνοιξε την κερκόπορτα στο κεφάλαιο για κερδοφόρες επενδύσεις τόσο για τα ιδιωτικών συμφερόντων ΑΕΙ όσο και για τα ανάλογα ιδιωτικά ΙΕΚ. Η ίδρυση παραρτημάτων ιδιωτικών πανεπιστημίων στον Ελλαδικό χώρο με ανάλογα δικαιώματα πτυχίου με τα κρατικά πανεπιστήμια αναμφίβολα γεννά ταξικούς 
διαχωρισμούς στο ποιος εν τελεί θα έχει πλέον την δυνατότητα να αποκτήσει ακαδημαϊκή μόρφωση και ποιος όχι. Αυτό το συμπέρασμα δεν προκύπτει από την φαντασία μειοψηφιών όπως είχε αναφερθεί χαρακτηριστικά από τη κυβέρνηση αλλά από την απτή και υλική πραγματικότητα. Μέσα στη καπιταλιστική δυστοπια, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μετατρέπουν την ακαδημαϊκή μόρφωση σε εμπορικό προϊόν το οποιο για να είναι ανταγωνιστικό μέσα στην αγορά απαιτεί ως βασική προϋπόθεση η μόρφωση και ειδικότερα η αξία των πτυχίων που παρέχει να έχουν την πρωτοκαθεδρία. Κάτι, το οποιο για να συμβεί απαιτεί η μόρφωση και εν τελεί η αξία των πτυχίων οπού παρέχονται στα κρατικά πανεπιστήμια να υποτιμηθεί.
Καιρό τώρα κράτος και κεφάλαιο εργάζονται πάνω σε αυτόν τον στόχο με τις εκφάνσεις αυτής της επίθεσης να είναι πολυδιάστατες. Η εξαθλίωση των κρατικών πανεπιστημίων μέσα από την χρόνια υποστελεχωση και υποχρηματοδότηση σε συνδυασμό με την θέσπιση της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, η οποία μείωσε κατακόρυφα τον αριθμό των εισακτέων στα τμήματα, και το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων οδηγούν τόσο σε κλείσιμο και συγχώνευση τμημάτων και σχολών (σε συνέχεια του νομοσχέδιου Γαβρογλου επι Σύριζα), όσο και στο μοντέλο λειτουργίας του επιχειρηματικού πανεπιστημίου, δηλαδή της σύνδεσης των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας, όπου ήδη βλέπουμε να παίρνει μορφή και σχήμα. Από τις εταιρίες χορηγούς και τα ερευνητικά προγράμματα για το ΝΑΤΟ έως την ολοκληρωτική μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές και τις φοιτήτριες [Ενοίκια – εγγυήσεις στις εστίες, ιδιώτες εργολάβοι στην σίτιση (όπως οι Κομπατσιαρη και ο Χούτος) τον καθαρισμό και τη συντήρηση των πανεπιστημιακών υποδομων, δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, κ.α.]. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός πως ιδιωτικά και κρατικά πανεπιστήμια θα αξιολογούνται από την ίδια αρχή (ΕΘΑΕ), και λόγω όσων αναφέραμε παραπάνω, όσα κρατικά πανεπιστήμια δεν προσαρμοστούν σε βάθος χρόνου στις ταχύτητες των ιδιωτικών θα υποτιμηθούν και εν τελεί είτε θα συγχωνευτούν είτε θα σταματήσουν την λειτουργία τους.
Σε παράλληλο χρόνο πραγματοποιείται μια μαζικής κλίμακας κατασταλτική επίθεση ενάντια στο φοιτητικό κίνημα και τον κόσμο του αγώνα εντός και εκτός των σχολών. Από την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου μέχρι τον νόμο ΚΧ-4777, το κράτος αποπειράται να «εξευγενίσει» τα πανεπιστήμια από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις οι οποίες ζυμώνονται, οργανώνονται και αγωνίζονται στο εσωτερικό τους. Στοχοποιησεις και μηνύσεις σε βάρος αγωνιστών/τριων φοιτητών/τριών για την πολιτική και συνδικαλιστική τους δράση, κρεσέντα αστυνομικής βίας εντός των χώρων του πρώην ασύλου, πειθαρχικά, διάγραφες, και απολύσεις ενάντια σε όσους/ες αντιτίθενται έμπρακτα στα σχέδια κράτους – κεφαλαίου – πρυτάνεων όπως συντρόφων φοιτητών στο ΕΜΠ και του συντρόφου Ζ.Μ. για την πολιτική τους δράση καθώς και του εργαζόμενου του ΕΚΠΑ Δ. Αντωνίου λόγω της συμμετοχής του σε κινητοποίηση ενάντια στη τηλεξεταστικη.
Εν μέσω τεταμένης κοινωνικοπολιτικής συνθήκης με την ακρίβεια, το κόστος ζωής, την ιδιωτικοποίηση σε νερό και υγειά, τα χρωματιστά τιμολόγια και το χρηματιστήριο ενέργειας στο ρεύμα, την νομιμοποίηση των 12ωρων και της 6ημερης εργασίας, την ποινικοποίηση των απεργιών και της συνδικαλιστικής δράσης, τις αλλαγές σε σωφρονιστικό κώδικα, τον νέο ποινικό κώδικα, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και των βιότοπων με το πρόσχημα της «πράσινης» ενέργειας και την προλεταριοποίηση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας, το κράτος στα πλαίσια της θωράκισης του επικαλείται το αφήγημα «νόμος και τάξη» και μεταξύ άλλων στοχοποιει δεκάδες χώρους αγώνα και καταλήψεις τόσο εντός όσο και εκτός των σχολών όπως το ελευθεριακο στεκι Primavera και το αυτοδιαχειριζομενο κυλικείο ιατρικής στο ΑΠΘ, το αυτοδιαχειριζομενο στεκι πολυτεχνείου Κρήτης, τα στέκια στο ΕΜΠ και την κατάληψη Libertatia. Οι καταλήψεις και τα στέκια εντός και εκτός των σχολών αποτελούν τόπο οργάνωσης αντίστασης και αγώνα, με την ύπαρξη και την δράση τους να αποτελούν αναχώματα τόσο ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και τον εξευγενισμό των σχολών όσο και ευρύτερα στην καπιταλιστική επέλαση και τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.
Ως αναρχικοί/ες οφείλουμε να αντισταθούμε με μαχητική οργάνωση και δράση, με φοιτητικές συλλογικότητες, σχήματα συνελεύσεις και καταλήψεις, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός φοιτητικού κινήματος αυτοοργανωμένου και αδιαμεσολαβητου ενάντια σε όσους ονειρεύονται πανεπιστήμια αποπολιτικοποιημενα και αποστειρωμένα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση δεν σταμάτησε όταν το νομοσχέδιο «ελεύθερο πανεπιστήμιο» υπερψηφίστηκε στη βουλή, αντίθετα είναι ένας αγώνας διαρκής μέσα στους πολλούς που έχουμε να δώσουμε ενάντια στη παιδεία του συγχρόνου ολοκληρωτισμού και ενάντια σε όσους πλουτίζουν με το αίμα και τον ιδρώτα της τάξης μας. Είναι ένας Αγώνας για μια ελευθεριακή παιδεία και έναν κόσμο αλληλεγγύης ισότητας και ελευθερίας.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ/ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ/ΕΙΣΕΣ
ΑΝΑΡΧΙΚΑ/ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΑ ΣΤΕΚΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΗ
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΟΧΙ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ
ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΧΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ- ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ -ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ
Αναρχικοί/ες φοιτητές/τριες – Πάτρα
