Ένας ζωντανός ξεσηκωμός η κινητοποίηση φοιτητών, εκπαιδευτικών, πολιτών σε όλη τη Σερβία

Εκπαιδευτικοί και φοιτητές καλούν σε γενική απεργία κατά τη διάρκεια της σημερινής διαδήλωσης στο Βελιγράδι και σε άλλες πόλεις της χώρας. Οι εκπαιδευτικοί σε όλη τη Σερβία ενώνουν τη φωνή τους με τους φοιτητές, πέρα από τη γραμμή των γραφειοκρατικών συνδικάτων τους και για μία ακόμη ημέρα κατεβαίνουν στους δρόμους σε όλη τη Σερβία, για να διαμαρτυρηθούν κατά του προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς και του κυβερνώντος Σερβικού Προοδευτικού Κόμματος (SNS), τους οποίους κατηγορούν για την κατάρρευση στέγης σιδηροδρομικού σταθμού τον περασμένο Νοέμβριο που σκότωσε 15 ανθρώπους. Επίσης διαμαρτύρονται για τη μονολιθικότητα στο δικαστικό σώμα, το κοινοβούλιο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης

Η Σερβία είναι πλέον  μια μεγάλη συνεχής διαμαρτυρία. Σήμερα το μεσημέρι στο Βελιγράδι εκπαιδευτικοί από σχολεία όλης της χώρας που απεργούν συγκεντρώθηκαν για να στηρίξουν τους μαθητές και τους αποκλεισμούς τους.

Διαμαρτυρία εκπαιδευτικών οργανώθηκε επίσης στη Νις με τίτλο «Οι καθηγητές της Νις δεν σιωπούν». Στην πρόσκληση της Άτυπης Ομάδας καθηγητών, συνεργατών και ερευνητών του Πανεπιστημίου της Νις ανταποκρίθηκαν εκτός από εκπαιδευτικούς, φοιτητές και πολίτες. Μετά από δεκαπέντε λεπτά σιωπής για τα 15 θύματα στο Νόβι Σαντ, πέρασαν από το Γυμνάσιο «9η Μαϊου», το οποίο, σύμφωνα με τους διοργανωτές, είναι το μοναδικό γυμνάσιο στη Νις που δεν ψήφισε την αναστολή των μαθημάτων.

Ένας μεγάλος αριθμός γονέων συγκεντρώθηκε μπροστά από σχολεία στο Νόβι Σαντ για να στηρίξει τους εκπαιδευτικούς που διέκοψαν τα μαθήματα.

Οι σχολικές συλλογικότητες οργάνωσαν ανεξάρτητα την αναστολή, παρά τη συμφωνία των αντιπροσωπευτικών σωματείων με εκπροσώπους των αρχών, ανέφερε η πύλη 021 του Νόβι Σαντ.

Μεταφέρουμε αυτούσια τη μαρτυρία του Arlond Clapmar από την προσωπική του σελίδα στο FB, όπου περιγράφει τις κινητοποιήσεις στο Βελιγράδι στις 17 Ιανουαρίου:

@arlond

Πήγαμε στη διαδήλωση που είχε 60.000 κόσμο.
Στο Βελιγράδι, πριν 3 μέρες ένα αυτοκίνητο της ασφάλειας πάτησε μια κοπέλα, που πήγε στο νοσοκομείο – ευτυχώς, είναι καλά *.
Στις διαδηλώσεις ο κόσμος κρατάει 15 λεπτά σιγής για τους νεκρούς της οροφής που κατέρρευσε, με ευθύνη του Κράτους και Κινεζικής Εταιρείας, το Δεκέμβρη.
15 λεπτά σιωπή δεν είναι εθιμοτυπικά, είναι αρκετά. Ούτε τα χιλιάδες κινητά που μας φωτίζουν για να φαινόμαστε καλύτερα από το διάστημα.
Πολιτικές συζητήσεις και τσακωμοί παντού, από το πιο μικρό συνοικιακό φωτοτυπάδικο μέχρι το πολιτικό κόμβο των εξελίξεων – τις Σχολές.
Οι φοιτητικές καταλήψεις είναι ζωντανές.
Μέσα σε μια απίστευτη κοινοτική πολυτέλεια.
Πολλοί άνθρωποι και μικρές επιχειρήσεις από όλη την Σερβία κάνουν εκατοντάδες δωρεές στα φοιτητά που κινητοποιούνται, γιατί δεν είναι κάτι γραφικές γραφειοκρατικές γκρούπες, είναι το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας.
Στην κατάληψη μπορείς να φας πολλά πακέτα σούσι, άπειρα φαγητά, πίτες, λαχανικά, γλυκά.
Γυρνώντας το βλέμμα βλέπεις κρεμασμένες σε κοινή θέα φωτογραφίες των φοιτητών/τριών σε συλλογικές προσωπικές τους στιγμές.
Το κίνημα δεν είναι ούτε της κυβέρνησης ούτε της αντιπολίτευσης, μολονότι το κίνημα είναι ένα πεδίο ανταγωνισμού που εμπλέκονται όλες οι τάσεις της κοινωνίας.
Μπορεί να ηγεμονεύει μια αντίληψη αστικο-δημοκρατικού εκσυχρονισμού, ενάντια στη διαφθορά.
Οι έρωτες και ιδέες όλων αυτών των αποτρελαμένων φοιτητών είναι κάτι πολύ μακριά από αυτό.
Μερικές σερβικές σημαίες θυμίζουν τα όρια της κυρίαρχης ιδεολογίας, αλλά δεν μπορούν να συγκρατήσουν όλη αυτή τη λαοθάλασσα – ούτε τις νέες συλλογικοποιήσεις και πολιτικοποιήσεις που αναβλύζουν από κάθε πεζόδρομο του Βελιγραδίου.
Ο μεικτός χαρακτήρας των διαδηλώσεων μπερδεύει το Κράτος, που δεν ξέρει πού και πώς ακριβώς να χτυπήσει και πού και πώς ακριβώς να διαπραγματευτεί – ενώ κάνει και θα ξανακάνει και τα δύο. Προς το παρόν βασικά συλλέγει Πληροφορίες.
Έτσι κατά λάθος μπορεί να χτυπήσει κάποιον σέρβο πατριώτη, αντί για το αναρχοκομμουνιστό που οργανώνει τις καλύτερες πολιτικές καταστάσεις.
Στους δρόμους κάποια ατομάκια φοράνε κεφίγια.
Η επιθυμητική και ιδεολογική κρατική ηγεμονία προς το παρόν ξεπερνιέται από τη νομαδική ηγεμονία αυτού του αναδυόμενου καταπιεζόμενου και εκμεταλλευόμενου πληθυσμού, που απλώνει τα ριζώματά του ακτινωτά σε νέες σφαίρες και διαστρωματώσεις της κοινωνίας, κρίσιμες για την αναπαραγωγή της.
Τη Δευτέρα καλείται Γενική Απεργία.
Μέσα σε όλα αυτά, ανάμεσα στις διαδηλώσεις, κάναμε τη συζήτηση για τον Ντελέζ, τη σχιζοανάλυση, τον καπιταλισμό και την απεδαφικοποίηση, την ανάγκη σύνδεσης των διαφορετικών επιθυμητικών παραγωγών και των υποτελών τάξεων σε πολιτικές οργανώσεις.
Γίνονται εκδηλώσεις φοιτητών-εργατών με εκατοντάδες κόσμο, κοινά συντονιστικά, οι περισσότεροι καταγγέλλουν τα γραφειοκρατικά συνδικάτα, ψάχνοντας στην βάση των εργαζομένων, σε προσωπικά δίκτυα και σε πολιτικές συνελεύσεις, να βρουν τον μοχλό για να αποδομήσουν και να ξαναχτίσουν.
Το ταξίδι ολοκληρώθηκε σε ένα τεκνό-παρτο χωμένο μέσα σε ένα πρώην σοσιαλιστικό υπόγειο πυρηνικό καταφύγιο στο Νέο Βελιγράδι.
Μέσα σε αυτόν τον τεκέ, εμείς, μια τώρα σιωπηλή μειοψηφία, μέσα στα πάνω – κάτω του ατέρμονου ηλεκτρονικού ήχου, γιορτάσαμε τα 100 χρόνια Ντελέζ, τα 1000 Πλατώ που τώρα ανοίγονται, και τις 10.000 καταλήψεις που ήδη ζουν πάνω στην επιφάνεια της σχεδόν στρογγυλής Γης, παράγοντας συναντήσεις και μορφές οργάνωσης από τη Σερβία μέχρι την Παλαιστίνη, στις συνελεύσεις στις απεργίες και στα αντάρτικα.
Το Πανό, που υψώθηκε από τους/ις εργαζομένους/ες της κρατικής τηλεόρασης, όπου κατέληξε η μεγάλη διαδήλωση, γράφει:
”Οι εργαζόμενοι είναι μαζί με τους φοιτητές”
Δεν θα μας πατήσετε” *

ΠΗΓΗ Arnold Clapmar

Μοιραστείτε το άρθρο