Πιθανότατα έχετε ακούσει για τη λεγόμενη «στεγαστική κρίση».
Αν έχετε ζήσει σε ενοικιαζόμενο σπίτι αυτή την κρίση σίγουρα όχι μόνο την έχετε ακούσει αλλά την έχετε βιώσει: αύξηση ενοικίων, επιδείνωση των συνθηκών κατοίκησης και μια μόνιμη απειλή έξωσης. Για εμάς, τις ενοικιαστριες και τους ενοικιαστές, η «στεγαστική κρίση» δεν είναι μια στατιστική ή ειδήσεις στα δελτία των οκτώ. Είναι ένα καθημερινό πρόβλημα που βιώνουμε ζώντας υπό τις καταχρηστικές πρακτικές των εκμισθωτών. Η «στεγαστική κρίση» οδηγεί πολλούς από εμάς στην αστεγία, απόλυτη ή αόρατη (σε σπίτια γονιών ή φίλων), όπου δεν έχουμε λόγο.
Σχετικά με την κρίση αυτή, οικονομολόγοι, πολιτικοί, επενδυτές και λομπίστες, εκφράζουν συχνά-πυκνά μια παραλλαγή του ίδιου πράγματος:«Υπάρχει έλλειψη προσιτών κατοικιών, πρέπει να χτίσουμε!»
«Πρέπει να κάνουμε την αγορά κατοικίας δυνατή προσφέροντας νέα δάνεια!»
«Πρέπει να προσελκύσουμε επενδύσεις!»
«Χαμηλότεροι φόροι!»
«Λιγότερη γραφειοκρατία!»
Όλα αυτά είναι προσπάθειες αποπροσανατολισμού, και είναι καιρός να αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε όλοι/ες όσοι/ες ζούμε στο νοίκι. Δεν υπάρχει κρίση κατοικίας, υπάρχει κρίση στέγασης, υπάρχει κρίση εκμίσθωσης. Υπάρχει η κρίση που προκαλείται από την επιδίωξη κέρδους μέσα από ένα αγαθό που θα έπρεπε να είναι προσβάσιμο σε όλες και όλους.
Ποτέ δεν θα υπάρξει λύση στο πρόβλημα της στέγασης μέχρι να αποτραπούν οι καταχρηστικές και κερδοσκοπικές πρακτικές των εκμισθωτών και μέχρι ένα μεγάλο μέρος του αποθέματος να τεθεί υπό δημόσιο έλεγχο. Κάθε άλλη προτεινόμενη λύση στην υποβάθμιση, στην εκμετάλλευση που βιώνουμε οι (εν δυνάμει) ενοικιαστ(ρι)ες από τους εκμισθωτές επιδεινώνει το πρόβλημα. Οι εκμισθωτές εκμεταλλεύονται τους ενοικιαστές. Οι εκμισθωτές εκμεταλλεύονται τις ιδιοκτησίες τους σε βάρος των ανθρώπων που δεν έχουμε πρόσβαση σε ιδιοκτησία, των ενοικιαστ(ρι)ών. Ως ενοικιαστ(ρι)ες είναι δική μας ευθύνη να λύσουμε την κρίση της στέγασης. Και ο μόνος τρόπος για να το κάνουμε είναι να οργανωθούμε σε κάθε κοινότητα και σε μια μεγάλη ένωση ενοικιαστ(ρι)ών σε όλη την μητροπολιτική περιοχή.Και ποια θα πρέπει να είναι τα αιτήματά μας;
Πρώτα απ’ όλα, μείωση του ενοικίου. Από τα 800 ευρώ, στα 500 ευρώ, στα 250 ευρώ και ακόμα πιο κάτω, μέχρι οι εκμισθωτές να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι πλέον σίγουρο το κέρδος από την εκμίσθωση κακοσυντηρημένων κατοικιών.
Εκτός από τον έλεγχο και τη μείωση του ενοικίου, πρέπει να απαιτήσουμε διαμερίσματα που πληρούν βασικές προϋποθέσεις κατοικισιμότητας, χωρίς ποντίκια, κοριούς, μούχλα, πεσμένα ταβάνια, διαρροές αερίου, διαρροές νερού, ακραία ζέστη και ακραίο κρύο. Όλα αυτά πρέπει να απαιτηθούν και να επιβληθούν επ’ αόριστον, συλλογικά, μαζικά. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Τώρα που για πρώτη φορά στην χώρα οι ενοικιαστ(ρι)ες οργανωνόμαστε, οι εκμισθωτές φοβούνται. Το βλέπουμε στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, με τις οποίες προσπαθούν να υποβαθμίσουν ακόμα και την ελάχιστη προστασία που έχουμε με το ανεπαρκές ισχύον νομικό πλαίσιο. Γνωρίζουν ότι πρέπει να αποδυναμώσουν την οργάνωση των ενοικιαστ(ρι)ών πριν προλάβει να ριζώσει. Για εμάς, αυτό είναι ένα σημάδι του άγχους τους.Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε μόνοι/ες μας με τους εκμισθωτές. Ξέρουμε ότι ο εκμισθωτής μπορεί να πετάξει οποιαδήποτε από εμάς στο δρόμο. Το να αντικαταστήσει έναν ενοικιαστή δεν του είναι πρόβλημα, επειδή η «στεγαστική κρίση» δημιουργεί μια μάζα ενοικιαστών και εν δυνάμει ενοικιαστών που αναζητούμε απεγνωσμένα ένα σπίτι.
Πρέπει να αγωνιστούμε συλλογικά, όχι ως άτομα.
Και γι’ αυτό φτιάξαμε την Ένωση Ενοικιαστρι(ών) Θεσσαλονίκης.Και γι’ αυτό σε καλούμε να δηλώσεις το ενδιαφέρον σου (στα σχόλια), να γίνεις μέλος μας, να συμμετέχεις στις ομάδες εργασίας μας, να έρθεις στην επόμενη μας συνάντηση να συντονίσουμε τις επόμενες δράσεις και παρεμβάσεις μας.
