Εκδήλωση – συζήτηση με τοποθετήσεις από μέλη εργατικών σωματείων και συνδικαλιστικών σχημάτων θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 24/4 μετά τις 20:00 στο χώρο του infolibre.
Μέσα στις αντεργατικές επιθέσεις των τελευταίων ετών, εμείς οι εργαζόμενοι/εργαζόμενες βιώνουμε την εκμετάλλευση, την εργοδοτική τρομοκρατία αλλά και την ζωτική υποβάθμιση σε αυξημένο βαθμό. Βλέπουμε σε πολλούς χώρους εργασίας να μην υπάρχουν συμβάσεις αλλά και όταν υπάρχουν να είναι προσωρινές, εντάσσοντας μας σε ένα κλίμα φόβου και επισφάλειας καθώς για την εργοδοσία αποτελούμε αναλώσιμα γρανάζια των κερδοσκοπικών τους μηχανών. Ο νόμος Χατζηδάκη που θεσπίστηκε το 2021 καθιέρωσε τις ατομικές συμβάσεις με σκοπό να σπάσει η συλλογικοποίηση μέσα στους χώρους εργασίας και να γίνει εύκολη υπόθεση η επιβολή των εργοδοτών πάνω στις ανάγκες μας. Πέρα από αυτά, οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί, μη ικανοί να καλύψουν τις ανάγκες σε μια Ελλάδα όπου η ακρίβεια έχει πιάσει ταβάνι και οι δημόσιοι φορείς υποβαθμίζονται στο βωμό της ιδιωτικοποίησης. Επίσης, οι εργοδότες με την σφραγίδα και του κράτους μέσω του νόμου Γεωργιάδη ο οποίος θέσπισε το 13ωρο εργασίας, εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες που βιώνει η εργατική τάξη ξεχειλώνουν τα ωράρια μας, καταργούν το κατοχυρωμένο δικαίωμα του 8ωρου και διαμορφώνουν συνθήκες εργασιακής ομηρίας. Η παρομοίωση της εργασίας ως καθεστώς γαλέρας έρχεται να αγγίξει την κυριολεξία με την πλήρη απαξίωση ύπαρξης μέτρων ασφαλείας σε κατασκευαστικούς κλάδους και όχι μόνο με αποκορύφωμα τις εργοδοτικές δολοφονίες λιμενεργατών της εταιρείας COSCO αλλά και τους καθημερινούς τραυματισμούς και θανάτους εργατών delivery, οικοδομών και ούτω καθεξής.
Μέσα στις δυσμενείς αυτες συνθήκες των τελευταίων ετών το εργατικό κίνημα κατάφερε σε ορισμένους κλάδους να πάρει μεγάλες νίκες απέναντι στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Πρώτα από όλα πριν 2 χρόνια οι εργαζόμενοι της efood οι οποίοι δούλευαν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και τον φόβο μαζικών απολύσεων οι οποίες είχαν ήδη αρχίσει, κατάφεραν έναν εργατικό αγώνα που μπήκε στο επίκεντρο της επικαιρότητας, διεκδικώντας συλλογικές συμβάσεις αορίστου χρόνου και ανανέωση των συμβάσεων των απολυμένων. Ο αγώνας των εργαζομένων και η στήριξη που δέχτηκε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας άσκησε μεγάλη πίεση στην διοίκηση της efood με αποτέλεσμα τα αιτήματα να γίνουν δεκτά. Παρόμοιες μεγάλες νίκες βιώσαμε με τον εργατικό αγώνα των εργαζομένων της COSCO μετά τις θανάσιμες πολιτικές εργασίας της εταιρείας. Οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν και κέρδισαν βιώσιμα ωράρια εργασίας και θέσπιση επιτροπής για την ύπαρξη μέτρων ασφαλείας στους χώρους εργασίας.
Πέρα από αυτές τις εξαιρετικά σημαντικές νίκες σε πολλούς εργασιακούς κλάδους υπάρχουν ζωτικά προβλήματα. Προβλήματα των οποίων η αφετηρία είναι και η κατευθυνόμενη και μη ριζοσπαστική συνδικαλιστική λειτουργία πολλών κλάδων. Ένα σύγχρονο πρόβλημα που διογκώνεται μέσω ποικίλων παραγόντων και οφείλεται κατά βάση στη φιλελευθεροποίηση των κοινωνικών κινημάτων και την υποχώρηση της ταξικής πάλης από το επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου, αποτελεί η απαξίωση του συνδικαλισμού και συνολικά των υλικών διεκδικήσεων. Αυτή η τροχοπέδη, απαντάται και στον Ελλαδικό χώρο, και δεν αποτελεί αντανάκλαση μονάχα αυτής της φιλελευθεροποίησης του κοινωνικού κινήματος, αλλά συνολικά της κοινωνίας. Ο ατομικός δρόμος κοινωνικής ανέλιξης αποτελεί μία ψευδαίσθηση που τροφοδοτείται διαρκώς από το έλλειμμα ταξικής οργάνωσης. Σαφώς συμπληρωματικά λειτουργούν οι λενινιστικής εμπνεύσεως λογικές κομματικής κηδεμονίας του εργατικού κινήματος, με την πρόσδεση των εργατικών σωματείων σε κομματικά προτάγματα και όχι σε διαδικασίες που εμπεριέχουν το ίδιο το υποκείμενο με όρους αυτοτέλειας. Αυτή η συνθήκη μπορεί να ανατραπεί μονάχα με την ενεργή αντιπαράθεση τόσο με τις εργοδοτικές δυνάμεις και την συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, αλλά και με τις αντιλήψεις που αντιλαμβάνονται τα σωματεία ως σφραγίδες και μετατρέπουν τις γενικές συνελεύσεις σε μικρά κοινοβούλια στα οποία απλά κατατίθενται τα πολιτικά προγράμματα του κάθε κόμματος και αναπαράγονται από τα συνδικάτα, κάτι που αποξενώνει τον εργαζόμενο από τη πολιτική δράση και τη διεκδίκηση των υλικών αναγκών του.
Μέσα στις δυσμενείς αυτές συνθήκες στους χώρους εργασίας και στις εργατικές/εργασιακές δομές αγώνα προκύπτουν βασικά ερωτήματα. Πώς θα επιτευχθεί η μαζικότερη και δυναμικότερη συμμετοχή στους αγώνες; Πώς θα προωθηθεί η ενεργή συμμετοχή σε σωματεία και σχήματα με κύριο και βασικό υποκείμενο τον/την εργάτη/τρια και τις ανάγκες του/της; Ποιες είναι οι δομές που θα οδηγούσαν στην βελτίωση της δράσης και οργάνωσης των διεκδικήσεων; Πού θα μπορούσαμε να στοχεύσουμε βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα;
